benim aklım köşeli #44

bumerang gibi dönüp dolaşıp aynı yere varıyorum.

kafamın aynı olduğu adamlar #17

her yerde bir kırmızı var. #20

algı böyle bir şey evet #29

bir seviyi anlamak
bir yaşam harcamaktır
harcayacaksın

her yerde bir kırmızı var. #19

ama acılara alışılmaz
birşeyler var değişecek
birşeyler var değiştirmemiz gereken
önce acılardan başlanacak.

bekle beni.

arada olur öyle #64

dağıtırım lan burayı!

kafamın aynı olduğu adamlar #16

benim aklım köşeli #43

karşımda iki karışlık bi cam, pis. karışlar da tam değil zaten. ve temiz olmayacağını bile bile silmiş camı benden önce birisi saatin tersi yönüne doğru üç dört defa, elips şeklinde avuçiçi izleri var. iki adım geri çekilip kare şeklindeki cama bakıyorum. ne çıkar burdan diye?

çok zor olmuyo elli metre aşağıdaki sokak lambasının en gür ışığını o elipslerin ortasına oturtmam. siz uzayda yaşam var mı yok mu diye uğraşadurun, diyorum kendi kendime, ben çoktan buldum hayatı, bak camda duruyo koca bi galaksi. ve sağa sola olabildiğince sallanmadan sadece öne doğru gidiyorum yavaşça, milim milim. çünkü bu anın tadını çıkarmam gerek.

yaklaşıyorum ışığa, yani güneşe. ordan uzay boşluğu, tek tek gezegenlerden geçiyorum, dünyayı bulup önce ay'dan bakıyorum yarısı dinlenen diğer yarısı tüketmeye devam eden insanlarla dolu dünya'ya, denizler, kıtalar belirginleşiyo, ordan akdeniz, güneydoğu, dağlar arasındaki evler, tel örgülerle çevrili bi arazi ve taa ki o an bulunduğum göt kadar nöbet kulübesindeki bana ulaşana kadar. çocukluğum, ergenlik, lise hayatı, üniversite, ve şimdi. yaşadığım güzel günlerim, çokça hatalarım, yalnızlıklarım. herşey. herşey.

tekrar tekrar başa dönüp yaklaşıyorum ışığa doğru. her defasında farklı kırgınlıklarımı yada gülümsemeleri hayal edebiliyorum. aslında farketmesek de ne çok şey yaşıyoruz lan şu siktiğimin galaksisinde diyorum yine kendikendime, ama bu defa sesli. zaten duyacak kimse yok çevremde, en yakınımdaki kişi cezaevi duvarının diğer tarafındaki muhtemelen uyuyan katil adayı olduğundan, daha önce hiç bi galaksi fotoğrafı görmemiş olasılığı da çok yüksek olduğundan duysa da anlayamaz beni diye düşünüp rahatça sövüp sonra sakinleşip sonra tekrar sinirlenip en sonunda yine başladığım gibi, dengede bırakıyorum o gecenin izlerini kulübeye. sabah artık daha da belirginleşirken bi tütün sarıyorum. ellerim hafif titriyo. ilk nefesi galaksiye doğru üfleyip günaydın diyorum fısıldayarak. dönüyorum arkamı. yeter.

bunun gibi üç cam var kulübede. hepsi pis.