benim aklım köşeli #33

bilen bilir.

temmuz ortasında bi gün izmirden istanbula, yani bugünüme gelirken, urladan manisa çıkışına kadar ağladım. nerden baksan iki-üç saat. niye ağladım, neden ağladım bilmiyorum. kırkaltı numarada oturup geçtiğim her yeri tekrar beynime kazırken hiç bişey demedim kenime, aktı o göz yaşları. karışmadım hiç. bi bildiğim varsa o da altı yıl yaşlandığımdı. dokunduğum, sevdiğim, iyiki var dediğim insanlarla dolu, hayal kırıklığı ve tıkanmışlıklarım, sessiz kalışlarım, kendimce hayatı duyuşum.. yaşanmışlık dolu koca altı yıl. ucunda altı yılı var ömrümün dedim kendi kendime. altı koca yıl. şimdi saatleri sayıyorum başka bi yaşam şekli için. ne olduğu belirsiz. muhtemelen yine ağlarım. napiym..