yol çizgileri #39

güzellikler yaratmaya çalışsam da ters giden onca şeyin arasında kendimi izmirde tahta bir bankın üzerinde otururken buldum bugün. aslında herşeyin o kadar da ters gitmediğini anladığım an ile o an orada olmanın verdiği his gözlerimi kapattırdı. sanki yıllar evvelki halimle gelip aynı denizin aynı kıyısına oturup duyduğum deniz kokusu, garip bir dinginlik ve yarını daha da güzel var etme hissi gezindi içerimde. gözümü açtım. burdayım evet dedim. yaşıyorum.