kim neden ve nerede var acaba, ben kimim ve sen kimsin? derken, konu dönüp dolaşıp mesafelere geliyor. olan -ve olacak olan- dönüp dolaşıp mesafelerde kayboluyor. şöyle hani kafamı kaldırıp da gözlerinin içine bakarken bunları söylemek vardı, diyorsun. olmuyor. düşünürken aynı anda o an var oluyorsun. özlüyorsun.
bu arada biten çaylar tazeleniyor, en azından bardak doluyor ve kitap ayracı ilerleyen sayfalara öylece bırakılıyor. bahsi geçen kitap ayracı öylece gelişigüzel bir sayfaya bırakılınca orada durduğu için mutlu oluyor. kaldığın yeri unutmamak o sırada mesafelerin önüne geçiyor. kafanı kaldırmadan onu orada o an var etmen ona yetiyor. özlüyorsun.
bunlar olurken konu yine dönüp dolaşıp mesafelere geliyor, mesafeler öylece tekrar var oluyor. ben mesafeyim ve buradayım diyor. kendi kendine bir var oluş hali gibi. kabul ediyorsun, tamam peki hadi yapacak ne var ki diyorsun ve sayfaları çevirmeye devam ediyorsun. bu arada çayın bitiyor. kitap ayracı heyecanlanıyor. düşünüyorsun. özlüyorsun.
