saat: öğleden sonra dört
annemi arıyorum.
pazarın içinde bir öyle bir böyle bakınıyorum, o kadar pis bir şey ki herkese bakma ihtiyacı duyuyorum. çünkü bakmadığım ve geçen o kişi annem olabilir. böyle böyle baya zaman geçirdim pazarda. ve dikkat ettim, kafamı ani olarak çevirip acaba annem mi diye baktığım kadınların hepsi fiziken annem gibilerdi. bir yüzleri değişikmiş gibi say, aynı o. dayanamayıp uzak bir yol kenarında beklemeye başladım, aklıma geldi demek ki algı böyle bir şey.
ama annemi bulamadım. başka bir yerden eve gitmiş. eh anne dedim attın beni bu kafayla insanların içine ya, neyse.
seviyorum annemi.
