yol çizgileri #32

izmirde son anlarım. biliyodum. bana ait ne varsa -anılar ve odama kazınan anlar dışında- herşey birer kutuda. herşeyden bıkıp yüzümü yasladığım yatağım çıplak ne bi nevresim nede başka bişey. hatta üzerinde bi kaç parça koli var. ortasına oturdum,dolapta kalan rakıdan doldurdum. içtim. doldurdum ağladım. doldurdum içtim. içtim ağladım. öyle bir an daha yaşamadım. geçen yıl bu gün askeri kamuflajla gezinirken şuan benim olduğunu bildiğim şeylere dokunup onların arasında nefes alabiliyorum. ve biliyorum ki ben bu kadar hızlı bi şekilde buraya gelmedim. zaman hızlı geçiyor, yol çizgileri belirgin değil tek çizgi gibi olur ya hani, öyle.yine yıllar evvelki gibi bayaa sert bi duble yaptım kendime, kimbilir belki ağlarım birazdan. özlüyorum geçmişte sırf kendime çizdiğim orta dünya haritalarımı. özlüyorum kendim olma halinin o umursamaz ama etki bırakan, yaşadığımı hissettiren halini. keşke o zaman çevremde olan kişiler de bunu anlayabilseydi, az da olsa mutlu olsaydım. yoruluyorum artık yaşlandım.