şimdi desem ki sana "benim sadık yarim kara topraktır" diye, anlarsın dimi o zamanlardan bu zamanı. hatta ben senin o zaman da böyle düşüneceğine eminim. çünkü öyle işliyorum ki seni, öyle şeyler yapıyorum, düşünüyorum, bizi tamamlıyorum ki geriye bi kendim kalıyo bi de sana dair umutlarım. parada gözümüz yok, varsa bi sevgi. o da nasıl veya niye var, ne zaman var olacak, yada olan sevgi anlayışımız ne kadar daha değişecek bilemiyorum. bazen insan olduğum için utanıyorum, abartmıyorum ciddiyim.. sanırım bu yüzden dağı, böceği, yalnızlığı daha çok seviyorum. ne kadar incitebilir ki beni diyorum kuş cıvıltıları, deniz kokusu,seyyar satıcılar yada çocukların top oynayışı..
unutma ki insanlar kadar kimse kırmadı seni. sen de kırdın. hatta tam bi eşşeksin. bazen mahvediyosun herşeyi. ama olsun. ne kadar kızsam da biliyorum ki hayat zaten istediğim gibi değil. bişey olacaksa olur. karışıyorum uzun zamandır, bi hayata bakıyorum, yaşamak için neler yapmam gerektiğine, bi de kafamı yastığa koyduğumda kendimi dinlerken duyduklarıma, yok sanki çok farklılar birbirlerinden. sorumluluklarımız olmasa çok güzel şeyler yapabilirdik seninle. ve ben ne kadar dur düşünme desem de yapamıyorum, sen ileride yap hemi. şaşırt beni. heh şimdi oldu diyeyim. söz o gün deli gibi içicez, nası da biliyorum kendimi di mi (:
hadi durma olm bişeler yap, başla şimdiden.
let the force be with you.
