yer belli. iskelede bi bank. aslında bi bank değil, herzamanki bank. e o bank olur da akılda binlerce düşünce olmaz mı? olmazsa ayıp.
sağıma soluma bakıyorum, boş üç kişilik yer (en az), bi boş bi içilmeyi bekleyen tuborg kırmızı. o kadar.
rüzgar vurdukça düşünüyorum ve diyorum ki kimsenin kimseyi düşünecek durumu yok be olm. herkes kendi gününde. işte sen de burdasın akşamın bi vakti. kimi cesaret edemez gelmeye, kimiyse hoşgörür kendini. netice aynı; senden başka kimsen yok. o bankta kurduğun cümleleri biri duysa iyi en azından hayal mi diye düşünmezsin, ama o da yok. kendin kur kendin düşün yeri burası.
~senin amacın ne?
geçmişe git, düşün, geleceğe git, düşün. eh ama yeter. var aklında biliyosun, o an seni duysun istiyosun karşında oturmuş bi şekilde, ee ama hani? herkes kendi hayatında, kendi telaşında, kendi sessizliğinde. kızamıyosun da.
~sevgili anne, baba
bugün eve fotoğraf gönderirken bi a4'e bi kaç satır karaladım vesikalıkları katlanmış a4 arasına iliştirmeden, benim içim titredi daha okunmadan. hatta daha yazarken hiç olmak istedim benim oğlum bunları yazsa ne düşünürüm diye.
~sevgili anne ve baba,
oğlunuz şuan bu halde işte. çok özledim sizi. öpüyorm, sevgiler.
ers
ne biçim bir hayat lan bu? ben mi onu yaşıyorum, o mu beni tüketiyor? bilemedim.
