içimden bir insan geçtiğinde ya da tıkanıp kaldığında nedense hep dönüp kendime bakıyorum. soruyorum, bu defa n'aptım? diye. halbuki her şey güzel. ama güya.
her ne kadar yarı uykulu olsam da, hiç bu kadar güzel olacağını düşünmediğim bir güne uyanırken günaydın deyişimin o tarifsiz acılığının tek nedeni birinin sevi eksikliğidir.
?
bu bir soru işaretidir.
doğru olduğuna inandığımız o şey, o an olması gereken şey değil bence her zaman. sonrası; ya hata ya da keşke.
peh.
