birileri hayatımıza müdahale ediyor, gıkımız çıkmıyor hala. kendimize insan diyoruz bir de bunun üstüne. ben asıl buna sinirleniyorum. ama sağolsun geçmişim bana az çok kazık nasıl atılır, bir gecede nasıl değişilir, iki kişi arasında kalınca nedense asıl yerine diğerini seçenlerin sonradan büründüğü o çirkin tavır ve vicdan kirliliği insanda neler uyandırır, bazılarında ikiyüzlülük çoğunda da iki kişilik sahipliği olan bir çevrede yaşama zorundalığı kişiyi nasıl bir açmaza sürükler, ve daha bir sürü şeyi az çok gördüğümden neyse diyebiliyorum hala..
bir de bu kadar geldiğini hissettirip ama bir türlü gelmeyen bir şey daha yaşamadım. sanırım (bu durum bir zamanlar söylenmişti bana orta kahve falında tamam anladım) bazen sırf korktuğumdan bulaşmıyorum kimseye. hiçbir şeye.
