aynı dertten muzdarip #2

el çırparak ya da ne bileyim düdükle, ıslıkla, bişeyle bi hayvanı şartlarsın ya, ne zaman duysa önce bi irkilir, anında kimyasal salınır beyninden vücuduna, sonra da uygular; biz insanları da egoyla şartlamışlar, hep o yüzden oluyo ne oluyosa. sırf ego denilen o his yüzünden belkide yapmayacağım ama başkaları yaptığından ters bi duruma düşmem söz konusu olacak şeyler yapıyorum. yapıyoruz. sanki ilkokuldan beri öğrendiklerinin hepsini hala uyguluyolar da, şimdi de öğrenmeliyim, çok çalışmalıyım hissine kapılıyolar bazılarımız. ondan bu hırsları. ondan saçma salak bi hoca aferin dediğinde yüzlerinde beliren o memnuniyet belirtisi. lan o da bi insan neticede. o da ağlıyo, onun da aciz kaldığı milyonlarca zaman var, o da çirkin ama isminin önündeki doç. prof. ıvır zıvır sıfatlarıyla hayata tutunuyo, o da hiçbirşeyi bilemeyecek kadar insan. eninde sonunda insan, put değil, tapınmak gerekmiyo, yalanmak da gerekmiyo. çok sinirleniyorum insanların o dersten alacağı notun harfini değiştirebilmek uğruna kendinden taviz vermesine. istemese de salakça tebessümle, tabii hocam, demesine. neyse, asıl korktuğum şeyse ya gerçekten öyle insanlarsa, not vb herhangi bişey için rol yapmıyolarsa, hakikaten kendi gibilerse. uyanın ya kandırıyolar bizi diye bağırasım geliyo. sıyırıcam artık. bi de şu sisteme dair bi iki gerçek anlasa ya insanlık, kendini şartlı kapamadan evvel..