sabretmenin bir sınırı var bu hayatta. beklemek bir yerde bitiyor ve dengeler değişiyor; mesela sadece kendi galaksilerinde yaşayan dünyalara özgü bir şey gerçekleşip -hiç bitmeyecek gibi yaşanan- gün bitiyor, ve her yer kararıyor. her dünyanın güneşi yaşanan o güne sırtını çeviriyor.
~girdi aklıma her gece tanıdık bir melodi
gece, acımasızca geliyor. sabrediyorsun. gece uğraşıyor didiniyor ve yeni bir günü getiriyor.
~ ve hep uykuya dalmadan düşündüm geceleri
sabrın sonu beliriyor. sabrın sonu hatıralar, sabrın sonu yaşananlar ve sabrın sonu sana kalanlar oluyor. dengeyi düşünüyorsun. galaksileri ve bu galaksilerin dünyalarını düşünüyorsun. bir de gece var.
~ yüz binlerce yıldır böyledir gider
insan kendini her şeyin tanrısı zannediyor.
