benim aklım köşeli #1

bir sussam ortalık dağılacak gibi. herkes. anlamıyorum.
herkesin kendi köşesinde kalası ya da oraya dönesi var. insanın yaptıklarının geç de olsa farkında olması güzel bir şey. saklandığım yerden çıkayım diyorum, şöyle gerdireyim bir kanatlarımı iki yana. saklanırken resmen yediğim beni, gerçi şu an bunları kendisi yenen ben olarak düşünüyorum yiyen olarak değil, o özlediğim kendimi uçup bulayım istiyorum. çok da zor değil ya n'olur herkes bir an için hep olmak istediği kendisi olsun diyorum. tam kafamı dışarı çıkarıyorum; ohoo.. kimse yok.
hakikaten n'oluyo? dünya aslında gerçekten bu kadar garip mi? yoksa çok mu basit? bir türlü cevabı gelmiyor bu sorunun. bulamıyorum.