benim aklım köşeli #116

hep aynı yöneymiş gibi görünse de aslında dünyalarımız farklı yönlere dönüyor. yukarılarda bir yerde hava bir kapanıp bir açılıyor, rüzgar gideceği yönü denize soruyor. aşağılarda bir yerde bir oyun kuruluyor; koyun, kurt ile geziyor. birisi "ben mi yaptım tüm bunları? der gibi avuçlarının içine bakarken bir diğeri olan bitende kendinden uzak bir mana arıyor; yükü, devinen dünyaya bırakıyor. sonra bir kalabalık var; insan kendini bulmakta zorlanıyor, sokak kendini duymakta zorlanıyor, kuşlar uçmakta zorlanıyor. yollar toprağın üzerinde sessizce uzanıyor, o anlarda hava bir kapanıp bir açılıyor. o anlarda denizlerden birinde bulunmayı bekleyen bir hayal beliriyor; aniden oluşup aniden kayboluyor. kıyıdaki taş bin yıldır kıyıda, sudaki taş bin yıldır suda; yük, devinen dünyanın omuzlarında. dün, bugün ve yarın; her şey birbirine karışarak ilerliyor çünkü dünyalarımız farklı yönlerde dönüyor.