algı böyle bir şey evet #162

gördüğün, duyduğun ve dokunduğun hayatların dışına çıktığında seni sonsuz bir evren bekliyor. evreka!

terapik dialoglar #88

- the cerebrum has suffered massive and reparable damage.

- you never know what has happened to him.
- if I have not been sure of this, I would not have permitted him to live.

- where am I? father, what happened? I need help!

- what is democracy?

- it got something to do with young men killing each other, arthur.

- what if it's my turn, will you want me to go?

- for democracy, any man would give his only begotten son.

- it is impossible for any severed individual to experience pain, pleasure, memory, dream or thought of any kind. this young man will be as unfeeling as unthinking as the dead until the day joins them.

-I don't know weather I'm alive or dreaming or dead or remembering.

-how can you tell what's a dream and what's real, when you can't even tell when your awake and when your asleep.

-where am I?

****

I can't remember anything,

can't tell if this is true or dream!

deep down inside i feel to scream,

this terrible silence stops with me!

....

arada olur öyle #173

sanki acelesi var gibi akan bulutlar ve bu bulutların arkasında saklanan ay'ın aydınlattığı geceyi avcuma aldım, bir şeyler deniyorum.

benim aklım köşeli #135

ers perec bir sabah bunaltıcı düşlerden uyandığında, kendini yatağında dev bir insana dönüşmüş olarak buldu. zırh gibi sertleşmiş sırtının üstünde yatmaktaydı ve başını biraz kaldırdığında bir kubbe gibi şişmiş, mavi, sertleşen kısımların oluşturduğu yay biçimi çizgilerle parsellere ayrılmış vücudunu gördü; karnının tepesindeki yazlık pike neredeyse tümüyle yere kaymak üzereydi ve tutunabileceği hiçbir nokta kalmamış gibiydi. gövdesinin çapıyla karşılaştırıldığında acınası incelikteki çok sayıda his, gözlerinin önünde çaresizlik içerisinde, parıltılar saçarak sallanıp durmaktaydı.

'ne olmuş bana böyle?' diye düşündü. gördüğü, düş değildi. biraz küçük, ama normal, yani içinde insanlar yaşasın diye yapılmış olan odası, ezbere bildiği dört duvarın arasında eskiden nasılsa, şimdi de öyleydi. üstünde tasarlanmış uygulama örneklerinin - ers'in uğraşı, mühendislikti- yayılı olduğu masada, kısa süre önce resimli bir dergiden kesip siyah güzel bir çerçeveye yerleştirmiş olduğu bir resim asılıydı. kürk şapkalı ve kürk atkılı bir kadın vardı resimde; kadın, kollarının dirsekten aşağı kalan kısımlarını tümüyle içine alan ağır bir kürk manşonu, dimdik oturduğu yerden izleyiciye doğru kaldırır gibiydi.

algı böyle bir şey evet #161

karanlık bir gece, yol görünmüyor.
yürüyorum dikenlerin üstünde, yaralıyam.

benim aklım köşeli #134

bir şeyi özlüyorum bu aralar; bir an veya bir his bu. veya bir kişi bu özlediğim, bilmiyorum. bilmiyorum. fikri geldiyse kendisi de yoldadır nasıl olsa, bakalım yol beni nereye götürüyor. bekliyorum.

geleceğe not #37

yarın bitermiş her şey.

algı böyle bir şey evet #160

...
dünyalar vardır, düşünemezsiniz;

çiçekler gürültüyle açar, gürültüyle çıkar duman topraktan.

hele martılar, hele martılar, her bir tüylerinde ayrı telaş!

gün olur başıma kadar mavi, gün olur başıma kadar güneş, 

gün olur, deli gibi.
...

gelecek dertleri #5

-güvenlik önlemleri alındı mı?
-alındı efendim.
-onaltı kere yetmişsekiz?
-binikiyüz kırksekiz efendim.
-roma'yı kim yaktı?
-hazreti şaban efendim.
-aferim, tamam.

benim aklım köşeli #133

uzaklardan rammstein dinlerken bir anda bergen'in sesini duyan kişi sakin ol ve anı yaşa; her şey normal hayatında. merhaba komşum bu arada.

kafamın aynı olduğu adamlar #104

bu şarkıyı ayrılırken sana yazdım,
kırık dökük, paramparça, bembeyazdım.
yeniden kanar mı yara, yeniden?
bu şarkı ellerimde kalakaldı.

ah sevgilim,
seni nasıl terk ederim?
ah kalbim,
seni nasıl terk ederim?

şimdi sevmek bu kadar mı acıtır?
kaçıp gitmek istiyorum, aniden.
kaybolurum şehrin uğultusunda,

başka bir hayatta gelirsem yeniden.

ah kalbim,
seni nasıl terk ederim?
ah sevgilim,
seni nasıl terk ederim?

anlamadığım şeyler var #10

bir boşluk nasıl dolar?

her yerde bir kırmızı var. #63

-kalbimin okyanusunda kaybolmaya geldim.
-hoş geldin..🌊

algı böyle bir şey evet #159

şah desen kul desen beyhudedir beyhude
bu dünyanın işleri beyhudedir beyhude
zengin olsan fakir olsan aşkın yeri bellidir
sen sen ol seven ol başka alem yok

dünya yalan dünyadır üstü altı rüyadır
özü aslı hayatın aşka olan yolundur
çul desen altın desen beyhudedir beyhude
yok desen tamam desen beyhudedir beyhude

kafamın aynı olduğu adamlar #103

azla avunmaya alıştık,

ne yapalım paramız yoksa?

şarabımız bitince yağmura çıkarız,

kim güzelleşmiyor öpüşünce?

arada olur öyle #172

sosyalist ex'im kolonizer olmuş. güneşi batmayan imparatorluk umarım kendisine çok güzel bir hayat bahşeder. yolu açık olsun.

algı böyle bir şey evet #158

ortada bu kadar çok görüşün olmasının nedeni, kimsenin hakikati bilmiyor oluşudur.

kafamın aynı olduğu adamlar #102

ışığın kendini yeniden yarattığı karanlık tutulmalarım oluyor.

kafamın aynı olduğu adamlar #101

insan kendi özgürlüğünü edinmeden önce nelere katlanıyor.

arada olur öyle #171

falanlar, filanlar.

benim aklım köşeli #132

-hayvanlar ve çocuklar beni çok sever biliyor musun?
-hav.

kafamın aynı olduğu adamlar #100

...

gelecek dertleri #4

-hello crew, anything new?

-hello captain. we have a clear picture from fisheye telescope and a voice message.

-play the voice message first.

-sure. here it is; "prophet six zero zero nine one, this is the flight number of our galactic sun. prophet six zero zero nine one, before we start you should know that you're not the only one. who can hurt me?"

-okay. hm.. play again!

benim aklım köşeli #131

baskılar

bizi 

yıldıramaz.

terapik dialoglar #87

-özlemek de oyuna dahil mi?
-özlemek serbest. öyle bir oyun bu zaten.
-özlemek normal mi peki?
-özlemek serbest, demiştim. öyle bir oyun bu zaten.
-özlemek kulakları sağır ederse peki?
-özlemek serbest, kulaktan kalbe giden bir yol bu zaten.
-özlemek son çaremiz mi peki?
-özlemek çare değil bir oyun, dengesini kur bakalım.
-özlemek bencil bir şey mi peki?
-özlemek sen ve özlediğin kişiyle olabilir sadece.
-özlemek neden var peki?
-özlemek bizi var ediyor, o yüzden var.

her yerde bir kırmızı var. #62

kırmızı ev hırkamı giydiğimde bana kimse zarar veremiyor. bunu bilerek kuşanıyorum kırmızı zırhımı bazı gecelerde.

terapik dialoglar #86

-what's in your head?
-zombie!

algı böyle bir şey evet #157

algı, gerçektir.

aynı dertten muzdarip #77

geceler zehir, geceler kara

uçasım gelir, kanadım yara

yaralar derin, seneler kadar

açılın geri

terapik dialoglar #85

ben: pardon bir geçebilir miyim? pardon pardon
bir başkası: kem küm eh
ben: çok pardon, bir geçeyim
bir başkası: geç güzellik
ben: az müsaade, bir geçeyim pardon
bir başkası: yaa saçların çok güzeel
ben: hehe

her yerde bir kırmızı var. #61

non, ne pleure pas, quand il s'en va ton amour

non, ne pleure pas, demain verra son retour

l'amour et la pluie sont des amis du vent et pour longtemps

la pluie et le vent te rendront un beau jour ton grand amour

arada olur öyle #170

one pill makes you larger

and one pill makes you small

and the ones that mother gives you

don't do anything at all

go ask alice

when she's ten feet tall

yol çizgileri #67

yeni hayatına hoş geldin sevgili kendim. artık böyle yaşayacağız.

benim aklım köşeli #130

die leiden des jungen werth'ers

aynı dertten muzdarip #76

it hurts to feel
it hurts to hear
it hurts to face it
it hurts to hide
it hurts to touch
it hurts to wake up
it hurts to remember
it hurts to hold on

turn my head!

the hurt's relentless
the hurt of emptiness
the hurt of wanting
the hurt of going on
the hurt of missing
the hurt is killing me

turn my head!

arada olur öyle #169

isviçreli bilim adamları dün gece ne yapıyordu bilmiyorum ama ben isviçreli tatlı bir kadınla güzel bir gece geçirdim. ja ja, cool!

arada olur öyle #168

son zamanlarımda sabaha karşı beş ve civarında uyandığım, veya o saate kadar uyuyamadığım, gün sayısı bir hayli fazla. sabah ezanına uyanamayan bir hoca varsa bana söylesin, çekinmesin lütfen. erkenden uyandırayım da ezanını okusun, n'olcak. sevaba girerim belki.

aynı dertten muzdarip #75

tanrım, dünyaya beni sen attın; çile çektirdin, derman arattın.

madem unutacaktın, beni neden yarattın?

algı böyle bir şey evet #156

...

kilitler var, kapıları kapatır

sınırlar var, insanları kuşatır

köleler var, kilitleri üretir

işte o kilit boğdu kaçakları

çünkü kaptanlar korkar isyandan

fırtınalardan bile fazla
çocuklar sarıldı cani sulara

çünkü kaptan korkar isyandan

fırtınalardan bile fazla

bir gemi batıyor cani sulara

yalanı bol, kölesi bol dünyanın

çilesi bol, kapısı bol gemisi

alçak kaptan sırra kadem o anda

keşke anlattıklarım yalan olsa

...

benim aklım köşeli #129

you all look the same to me..

arada olur öyle #167

bu gece dolunay var gökte.
hayali zor şeylere dönüşmesek bari!

algı böyle bir şey evet #155

eğer günah diye bir şey varsa
bazılarımız onu geriye doğru işliyoruz,
atalarımızın adımlarını izleyerek.
ve bazılarımız onu öne doğru işliyoruz,
çocuklarımıza karşı çıkarak.

algı böyle bir şey evet #154

haz duymak bir nevi dua etmektir!

kafamın aynı olduğu adamlar #99

ebedi gecesinde bu dönüşsüz seferin
hep başka sahillere doğru sürüklenen biz
zaman adlı denizde bir gün bir lahza için
demirleyemez miyiz?

ey göl, henüz aradan bir sene geçti ancak,
seyrine doymadığı o canım su yanında
bir gün onu üstünde gördüğün şu taşa bak,
oturdum tek başıma!
altında bu kayanın yine böyle inlerdin;
yine böyle çarpardı dalgaların bu yara,
ve böyle serpilirdi rüzgarlarla köpüklerin
o güzel ayaklara.

ey göl, hatırında mı? bir gece sükut derin,
çıt yoktu su üstünde, gök altında, uzakta,
suları usul usul yaran kürekçilerin
gürültüsünden başka.
birden şu yer yüzünün bilmediği bir nefes
büyülenmiş sahilin yankısıyla inledi
sular kulak kesildi, o hayran olduğum ses
şu sözleri söyledi;
‘‘zaman, dur artık geçme, bahtiyar saatler, siz
akmaz olunuz artık!
en güzel günümüzün tadalım o süreksiz
hazlarını azıcık!
ne kadar talihsizler size yalvarır her gün,
hep onlar için akın;
günleriyle birlikte dertlerini götürün,
mesutları bırakın.
nafile isteyişim geçen saniyeleri;
akıp gidiyor zaman.
geceye: ‘‘daha yavaş!’’ deyişim boş; tan yeri
ağaracak birazdan.
sevişmek! hep sevişmek! akıp giden saatin
kadrini bilmeliyiz!
insan için liman yok, sahil yok zaman için,
o geçer, biz göçeriz!..’’

kıskanç zaman, kabil mi sevginin kucak kucak
bize zevki sunduğu sarhoş edici anlar,
kabil mi uzaklara uçup gitsin çabucak
matem günleri kadar?
nasıl olur kalmasın bir iz avucumuzda?
nasıl yok olur her şey büsbütün silinerek?
demek vefasız zaman o demleri bir daha
geri getirmeyecek?
loş uçurumlar: mazi, boşluklar, sonrasızlık,
acaba neylersiniz yuttuğunuz günleri?
alıp götürdüğünüz derin hazları artık
vermez misiniz geri?

ey göl! dilsiz kayalar! mağaralar! kuytu orman!
siz ki zaman esirger, tazeler havasını,
ne olur, ey tabiat o günlerin saklasan
bari hatırasını!
sakin demlerde olsun, deli rüzgarda olsun,
güzel göl, etrafını süsleyen oyalarda,
o kapkara çamlarda, sularına upuzun
dökülen kayalarda!
ister meltemlerinde, bir ürperişle esen
seslerde, ister uzak ister yakında olsun,
yahut gümüş pullarla sular üstünde yüzen
ay ışığın olsun!

kuduran fırtınalar, sazlar bize dert yanan,
meltemini dolduran kokular, hep beraber,
ne varsa işitilen, görülen ve koklanan,
desin ki: ‘‘seviştiler!’’

yol çizgileri #66

onüçbin sekizyüzseksen gündür hayattayım. bu gece binlerce güne bir gün daha eklerken kendimi biraz daha özel hissedebilirim, canım öyle istiyor. bu gece yeni bir yaşıma başlıyorum.

algı böyle bir şey evet #153

yabancılaştı yüzün, dokunuşundu hüzün,
anladım o saatte başlamıştı ayrılık.
hafifledi ellerin, vücudumdaki yerin,
başının izi yoktu başlamıştı ayrılık.

veda bile etmedik, karar vermedik bile,
neydi esirgediğimiz, bu acelemiz niye?

son bir sigara içelim öyle git gideceksen,
ne olur yavaş iç, yavaş iç dönmeyeceksen!
...

arada olur öyle #166

dizime başını düşür, uyu
saçlarım yüzünde gezsin
geceler uzun, geceler boyu
ben yorgun, sen güzelsin

kafamın aynı olduğu adamlar #98

everything you’ve ever wanted is sitting on the other side of fear.

benim aklım köşeli #128

var mı rüya takasına girmek isteyen gözükara birisi?

benim rüyalarım için ihtiyacınız olan şey sadece biraz cesaret ve kapsamlı bir sağlık sigortası.

kafamın aynı olduğu adamlar #97

bir şey yapmak zorundaysan bunu gönüllüymüşsün gibi yap.

yol çizgileri #65

yürü dostum yolunda, sadece yürü.. neleri taşıdın bugüne kadar omuzlarında, neleri var ettin ve neleri ardında bıraktın kimse bilmiyor.

algı böyle bir şey evet #152

anayasa'nın on ikinci maddesinden güç alarak bugüne kadar kaç kadınla öpüştüğümü düşündüm; genç yaşlarımda öpüştüğüm ilk yıldan bu yıla kadar geçen yıllar içerisinde böyle bir deneyim yaşamış olmama sevindim ama bu geceyi 'olsa da öpüşseydik' dediğim kişiyle öpüşmeden bitirecek olmama da üzüldüm. anayasal tüm haklarımı kullanıyorum.

anayasa madde on iki – herkes, kişiliğine bağlı, dokunulmaz, devredilmez, vazgeçilmez temel hak ve hürriyetlere sahiptir. temel hak ve hürriyetler, kişinin topluma, ailesine ve diğer kişilere karşı ödev ve sorumluluklarını da ihtiva eder.

benim aklım köşeli #127

bir yerlerde gece güneşe boyanmış,

öpmüşüm onu ve korkmuşum.

kafamın aynı olduğu adamlar #96

babam şöyle derdi: her nesne öncelikle gerekli nesnedir. o zaman bedenim gerekli bir nesne. bedenimin güncesini yazacağım.

yol çizgileri #64

herkes gibi, gelişigüzel, gayet olası bir rüya görmeyeli ne kadar oldu acaba? on yıl? yirmi mi? otuz yıl belki de hm?

terapik dialoglar #84

-ne içelim?
-şarap yapalım mı?
-yapalım, olur.

algı böyle bir şey evet #151

eflâtun’a göre çözülüp çürüyecek olan bedenin varlığını devam ettirme süreci, düşünen nefsin ölümden sonraki durumunu iyileştirmek üzere gerekli şeyleri yapması için insanın doğumundan ihtiyarlayıp ölümüne kadar geçen bu zaman, herkes için yeterli bir süreçtir. o kimse kıt zekâlı bile olsa, anlattığımız üzere düşünen nefse özgü olan hususları düşünüp araştırmaktan geri durmamalı, bu bedeni ve maddî âlemi asla hakir görmemeli ve ondan nefret etmemelidir. şunu bilmelidir ki, duyusal nefis âlemle bir ilişki içinde olduğu ve bu oluş bozuluş düzeni var olduğu sürece acı ve ızdırap veren haller devam edecektir. o halde karamsarlığa kapılmadan bu bedenden ayrılıp kurtulmaya can atmalı.

algı böyle bir şey evet #150

akıl sayesinde biz aklı olmayan hayvanlardan üstün kılındık. onlara sahip olarak hem bizim hem de kendilerinin yararına olacak şekilde onları eğitip kullandık. kendi hayat düzeyimizi yükselten ve güzelleştiren her şeyi biz akılla elde ettik. ayrıca istediklerimize ve amacımıza da onunla ulaşırız. yine akıl sayesinde gemi yapım sanatını, onu kullanmayı, böylece denizaşırı ülkelere ulaşmayı öğrendik.

bedenimiz için çok yararlı olan tıbbı ve bize yararı dokunan daha birçok sanatı akılla elde ettik. bizim açımızdan karmaşık ve bizden uzak gizli kapaklı olayları yine akıl sayesinde anladık. yeryüzünün ve gökkürelerinin şeklini, güneşi, ay ve öteki yıldızların büyüklüğünü, boyut ve hareketlerini akılla kavradık. şânı yüce yaratıcı’nın bilgisine de akılla ulaştık. bu husus, bizim kavrayabildiğimiz en büyük ve elde ettiğimiz en yararlı bilgi olmuştur.

hülâsa, akıl öyle bir şeydir ki, ondan yoksun olsaydık halimiz hayvanlardan, çocuk ve delilerden farksız olurdu. ve öyle bir şeydir ki o, fiillerimiz duyularda ortaya çıkmadan önce âdeta görmüş gibi onların nasıl olacağını akılla öngörebiliriz; sonra da duyusal fiillerimiz onlara uygun olarak gerçekleşir.

o halde yeri ve değeri böylesine önemli olan aklı mertebesinden indirmememiz ve derecesini düşürmememiz bize düşen bir görevdir. yani onu hâkimken mahkûm, bağlanılanken bağlanan ve önder iken uydu durumuna düşürmemeliyiz. aksine her işte ona başvurmalı, her işi onunla değerlendirmeli ve ona güvenmeliyiz. işleri akılla yürütmeli, onun karar veremediği durumlarda biz de işleri durdurmalıyız. nefsânî arzular ise aklın felaketidir ve aklı bulandırır, yolundan, amaç ve istikametinden saptırır, akıllı birinin kendi yolunu bulmasını ve işlerini düzene koymasını engeller. öyleyse biz, emir ve

yasaklara uymak üzere nefsânî arzularımızı eğitip kontrol altına almalıyız.

algı böyle bir şey evet #149

niye gülüyorsun? ismi değiştir, anlatılan senin hikayendir.

kafamın aynı olduğu adamlar #95

madem buna benzemek gerekiyormuş, ben de buna benzerim.

benim aklım köşeli #126

aynen, boşver, neyse, eyvallah.

arada olur öyle #165

an anı kovaladı, günler günleri kovaladı, yıllar yılları kovaladı derken yalnızlığa da alıştım böylece.

yol çizgileri #63

-çocuk neden sakat abi?
-doğuştan.. doğuştan denmez aslında, hamileyken babasından ağır bir dayak yemiş.
-babası nerede?
-sinop'ta.
-hapisanedeki?.. geçen gün uğur ablayı hapishaneye giderken gördüm.
-sevgilisi.
-onun için mi bu şehirdesiniz?
-...
-sen?
-uzun hikaye, karışık.. bu kaltakla aynı mahallede büyüdük. mevlanakapı'da. babası zabıtaydı, alkolik hasta bir adamdı rahmetli, erkenden de gitti zaten. bu, anasıyla yoksul perişan. bizim tuzumuz kuruydu hacı babam yapmış bir şeyler. bir de zagor vardı, bizim eski evin kiracısının oğlu. babası filmciydi yeşilçam'da. cepçilik, arpacılık her yol vardı itte. ama sevimli yakışıklı oğlandı, bizimkini aşık etmiş kendine. ben efendi oğlanım okul mokul takılıyorum o zamanlar. öylece büyüdük gittik işte. ne bok varsa hep askerliği bekler, dört sene kaldı üç sene kaldı.. sonunda o da geldi gittik. bizden herkes bunu bekliyormuş, gelir gelmez yapıştılar yakama. ev düzüldü kız bulundu çeyiz falan filan, nikahlandık. iki taksi bir dükkan verdi peder. dükkanda koltuk moltuk satardım. bir gün bu orospu çıkageldi. hiç unutmam görür görmez cızz etti içim. böyle basma bir etek dizine kadar, çorap yok, üstünde açık bir bluz, saçlar maçlar, pırlanta anlayacağın. şunun bunun fiyatını sordu dalga geçti benimle. kanıma girdi o gün, tabi taktım ben bunu kafaya. ertesi gün bir soruşturma; dediklerine göre yemeyen kalmamış mahallede, ama asıl zagor'a kesikmiş. zagor da kaftiden içeride o sıra. bir gün süslenmiş püslenmiş zırt geçti dükkanın önünden, bir yazıldım peşine; tuhafiyeciye girdi, pastaneden çıktı, minibüs otobüs geldik sağmalcılara. benim içimde bir sıkıntı, işi anladım tabii, zagor'u ziyarete gidiyor. bir tuhaf oldum, piçi de kıskandım. uzatmayalım, çaresiz evlendik ötekiyle. o ara zagor içeriden çıktı, sonra bir duyduk kaçmış bunlar. altı ay mı, bir sene mi? kayıp. hep rüyalarıma girerdi orospu. o gün dükkana gelişini hiç unutamadım. benimkine bile dokunamaz oldum. sonra bir daha duyduk ki iki kişiyi deşmiş zagor, biri polis. ikisinin de gırtlağını kesmiş. karakolda beş gün beş gece işkence buna. arkadaşlarının öcünü alıyorlar, kaltağa da öyle. önce öldü dediler zagor'a sonra komalık. ankara'da oluyor bunlar. bizimki bir gün çıkageldi mahalleye, zagor içeride, en iyisinden müebbet. bir sabah dükkana geldim baktım bu oturuyor. önce tanıyamadım, anlayınca içim cızz etti. cızz etti de ne, tornavida yemiş gibi oldum. çökmüş, zayıflamış, bembeyaz bir surat.. ama bu sefer başka güzel orospu. orhan'ın şarkıları gibi kalktı böyle dimdik konuşmaya başladı. dedi para lazım, çok para. zagor'a avukat tutacakmış, ileride öderim dedi. esnafız ya biz de nasıl? diye sormuş bulunduk; orospuluk yaparım dedi, istersen metresin olurum. içime bir şey oturdu ağlamaya başladım. ama ne ağlama. işte o gün bir inandım orospuya tam yirmi yıl geçti. uzatmayalım, zagor'a müebbet verdiler. ama rahat durmaz ki piç, ha birini şişledi ha firara teşebbüs o şehir senin bu şehir benim cezaevlerini gezip duruyor. orospu da peşinden. sonunda dayanamadım ben de onun peşinden. önce dükkan gitti, ardından taksiler, karı terk etti, peder kapıları kapadı. yunus gibi aşk uğruna düştük yollara. iş bilmem zanaat yok, bu durmuyor hiç. ilk yıllar ufak kahpeliklere başladı, sonra alıştı. gözünü yumup yatıyor milletin altına. gel dönelim diye çok yalvardım; evlenelim, pederi kandırırım, zagor'a bakarız. yok.. kancık köpek gibi izini sürüyor itin. ne yaptı buna anlamadım. kaç defa dönüp gittim istanbul'a. yeminler ettim. doktorlar, hocalar kâr etmedi. her seferinde yine peşinde buldum kendimi. bir kersinde döndüm biriyle evlenmiş bu, hamile. beni abisiyim diye yutturduk herife. nedense rahatladım, oh dedim kurtuluyorum.. bu da akıllanmış görünüyor, yüzü gözü düzelmiş, çocuk diyor başka bir şey demiyor. sinop'ta oluyor bunlar. ben de döndüm istanbul'a. doğuma yakın zagor bir isyana karışıyor yine. hemen paketleyip diyarbakır cezaevine postalıyorlar. çok geçmeden bizimki depreşiyor yine, o halinle kalk git sen diyarbakır'a. üç gün ortadan kaybol. herif kafayı yiyor tabii, dönünce bir dayak buna eşek sudan gelinceye kadar. kızın sakatlığı bu yüzden. sonra çocuğu doğuruyor, durum hemen anlaşılmamış. ortaya çıkınca bir gece esrarı çekip takıyor herife bıçağı, çocuğu da alıp vınn diyarbakır'a, zagor'un peşine. allahtan herif delikanlı çıkıyor da şikayet etmiyor. ben o ara istanbul'da taksiden yolumu buluyorum. epey bir zaman böyle geçti. yine her gece rüyalarımda bu. zagor'un diyarbakır'da cezaevinde olduğunu duymuştum o sıra. bir gece bir büyükle eve geldim, hepsini içtim. zurnayım tabii. bir ara gözümü açıp baktım karlı dağlar geçiyor. bir daha açtım, başımda bir çocuk kalk abi diyarbakır'a geldik diyor. baktım, sahiden diyarbakırdayım. bir soruşturma. kale mahallesi vardır oranın, bir gecekonduda buldum malımı, bilmez miyim? görünce hiç şaşırmadı, hiç bir şey demedik. o gece oturup düşündüm, oğlum bekir dedim kendi kendime, yolu yok çekeceksin. isyan etmenin faydası yok, kaderin böyle. yol belli. eğ başını usul usul yürü şimdi. o gün bu gün usul usul yürüyorum işte.

benim aklım köşeli #125

kafasında minimum bir tahtası eksik olan kişiler, yani toplumun tabiriyle deliler, öldüklerinde tahtalı köyü boylarlar. tahtalı köye başka hiç kimse kabul edilmez. biz deliler rahatça yaşarız tahtalı köyde.

benim aklım köşeli #124

kendi kendime nasıl bir oyun kurduysam artık, ne geliyorsa kendince öyle olduğu gibi yaşanıyor. yıllar evvel düşündüğüm olası şeyler yıllar sonra zamansızca oluveriyor, gördüğüm imgeler kendince beliriyor, merak ettiğim şeyler ise kendi kendine cevaplarını buluyor. tüm bunların arasında rüzgarda özgürce savruluyorum.

hayatı iyisiyle ve kötüsüyle kabul ettiğim için mutluyum. bazen canım yanıyor ama mutluyum. bazen hayatın güzelliğine şaşırıyorum ve yine mutluyum. tüm bunların arasında rüzgarda özgürce savruluyorum.

algı böyle bir şey evet #148

marayati ya marayati
rah 'ahki lak hikayati
quli li 'ana myn?

kafamın aynı olduğu adamlar #94

kaval olur, keman olur, saz olur;
türlü türlü sada verir ağaçlar.

kafamın aynı olduğu adamlar #93

bir güzelin âşıkıyım ağalar
anın için taşa tutar il beni
gündüz hayalimde gece düşümde
kumdan kuma savuruyor yel beni

algı böyle bir şey evet #147

kilise, beden bir suçtur, diyor.
bilim, beden bir makinedir, diyor.
reklamlar, beden ticari bir iştir, diyor.
beden, ben bir karnavalım, diyor.

algı böyle bir şey evet #146

son kez gölgemden gölgen koptu

hem de çok derinden

dertliyim, sesin yok tenin yok

sessizlik son kez

tüm o sevgilerimi geri ver, bırak

yoruldum çok, yolun açık olsun

kimse geri dönmez

her yerde bir kırmızı var. #60

magda lemonnier gazetelerden kelimeler kesiyor. bu farklı boyutlardaki kelimeleri kutularda saklıyor. kırmızı kutuda öfkeli kelimeleri saklıyor, yeşilde aşk dolu kelimeleri. mavi kutuda tarafsızları. sarı kutuda hüzünleri. saydam kutuda da büyülü kelimeleri saklıyor.

bazen kelimeler istedikleri gibi karışsın diye kutuları açıp masanın üzerine boca ediyor. o zaman kelimeler ona olmakta olanı anlatıyor ve olacakları haber veriyor.

algı böyle bir şey evet #145

eşleşme kaldırılıyor. hayata yönlendiriliyorsunuz. lütfen bekleyin...

aynı dertten muzdarip #74

önceki bir muzdarip dertlerde dediğim gibi; herkes kendi hayatıyla meşgul, herkes kendi hayatında yaşıyor. herkes bir hayatın içerisinde ve o hayatı yaşıyor. aynı dertlerden muzdarip insanlar da kendi hayatında bir şekilde var oluyorlar.

algı böyle bir şey evet #144

dostumun bağına girip dizdiğim
lale midir, sümbül müdür, gül müdür?

algı böyle bir şey evet #143

dolanı dolanı gelir
ölüm yavaşça yavaşça
kalem alıp yaz derdimi
gülüm yavaşça yavaşça

kafamın aynı olduğu adamlar #92

nesini söyleyim canım efendim
gayri düzen tutmaz telimiz bizim
arzuhal eylesem deftere sığmaz
omuzdan kesilmiş kolumuz bizim

benim bu gidişe aklım ermiyor
fukara halini kimse sormuyor
padişah sikkesi selam vermiyor
kefensiz kalacak ölümüz bizim

serdarî halimiz böyle n'olacak
kısa çöp uzundan hakkını alacak
mamurlar yıkılıp viran olacak
sonunda dağılır ilimiz bizim

arada olur öyle #164

time stands still, call your name

fall in love, but you say

don't you dare fall in love

say i'm wrong, just too late

all i know, time won't wait

don't you dare fall in love

♪♫♩♬♪♩

over and over again

yol çizgileri #62

içimdeki yolculuğu tamamladım ve kafamdaki yolculuğu erteledim. böylesi daha iyi.

algı böyle bir şey evet #142

gezintiye çıkmanın sırrı, kendi dik kafalılığımızın esiri olmuş, meşgul ve kutuplaşmış yaşamlarımızda nadiren karşılaştığımız, zihnin bu 'müsait olma' halinde saklıdır. müsait olmak, vazgeçmenin ve eylemin az rastlanır bir sentezidir ve yürürken zihnin bütün melekelerini harekete geçirir. ruh âdeta görüntüler dünyasına uygun hale gelir. ne kimseye verecek hesabı vardır, ne de tutarlı olmak zorundadır. neticesiz bu oyunda, dünya, aylak aylak gezen maymun iştahlı kimseye, ciddi ve sistematik gözlemciye nazaran kendinden daha fazla şey bırakıyor olabilir.

bütün bu keşif ve sevinçleri sadece açık bir zihinle yürüyenler tecrübe edebilirler. gezintiye çıkmak bir yöntemmiş gibi, gezintiyi buna asla alet etmemek gerekir. ilkbahar güneşi tarafından çağrılıp, sırf kendine biraz zaman ayırmak için işiyle ilgilenmeyi bırakabilen kişinin karşısına kendiliğinden çıkar bu keşif ve sevinçler. açık bir yürekle, işleri ve kaderi bir anlığına kenarda bırakma arzusuyla çıkılmalıdır gezintiyle. gezintiden hiçbir kâr beklemiyorsak, meşguliyetlerimizi ve kaygılarımızı ardımızda, çekmecelerde bırakabiliyorsak, işte o zaman gezintiye çıkmak, var olmanın hafifliğini, kendiyle ve dünyayla özgür bir uyum içinde olan ruhun yumuşaklığını yeniden keşfe, o karşılıksız estetik âna dönüşebilir.

benim aklım köşeli #123

birtakım aydınlanmalar.

her yerde bir kırmızı var. #59

salındı bahçeye girdi
çiçekler titredi, durdu
mor menekşe boynun eğdi
gül kızardı hicabından

algı böyle bir şey evet #141

bugün en önemli şeyin hiç kimse tarafından aldatılmamak olduğunu sanırsın. ama hayatının güneşi asıl senin hiç kimseyi aldatmamaya çalıştığın gün doğacaktır.

yol çizgileri #61

gezerken şu yere uğradı yolum,
bu yerlerde böyle güzel olur mu?
kuğum seni uçurmuşlar gölünden,
bu göllerde böyle kuğu olur mu?

algı böyle bir şey evet #140

yaşama tarzı hayatımızı istediğimiz gibi yaşamamız demektir. birçok insanların hayatlarında bir hedef yoktur, bu yüzden hareketlerini düzenleyemez, belli bir idealden yön alamazlar. böyle insanların çalışması da bir oyalanmadan başka bir şey değildir. halbuki gerçek çalışmanın ilk şartı karakterin ve ahlaki sorumluluğun gelişmesi, bir karara varmasıdır. insan aldırmazlığı ancak bu şekilde yener, hayatını da bir düzene koyar.

bu düzenleme kabiliyeti iyi ile kötüyü ayırt etmekle başlar. bu ayırt etme çok önemlidir çünkü bütün kararlar buna bağlıdır.

bugün böyle seçme diye bir şey yok. bu yüzden de birçok gençler iyi, akıllı, uslu, temiz giyimli, düzgün vücutlu oldukları halde ruhlarında bir bozukluk var. böyleleri farkında olmadan ahlaksızlığa başlayıverir. çünkü disiplin sahibi değildirler. yalan söylemek istemeseler bile, gerçeği söylemek duyguları da yoktur. böylece yaşadıkları anın akıntısına kapılarak her şeyi yapabilirler. hayatta utandırıcı bir duruma düşmek istemiyorsak kendi kendimize sıkı bir disiplin sahibi olmamız gerekir.

arada olur öyle #163

yanımdasın, hızla aynı uzağa gidiyoruz

evler, pencereler

başka başka şeyler istiyoruz yollardan

iplik iplik sisler var

yollarda iplik iplik sisler

isim şehir, şehir isim

yanımdasın, yine de sensizim

gece inerken ağladığında elini tutan ben olsam

unut onu, unut onu

yanımdasın, hızla aynı uzağa düşüyoruz

ilkler, son kereler

başka başka şeyler bekliyoruz yollardan

unutulmuş şehirler var

yollarda unutulmuş isimler

isim şehir, şehir isim

yanımdasın, yine de sensizim

gece inerken ağladığında elini tutan ben olsam

unut onu, unut onu

♪♫♩♬♪♩

kafamın aynı olduğu adamlar #91

başka türlü bir şey benim istediğim

ne ağaca benzer, ne de buluta

burası gibi değil gideceğim memleket

denizi ayrı deniz, havası ayrı hava

bir başka yolculuk dalından düşmek yere

yaşadığından uzun

bir tatlı yolculuk dalından inmek yere

ağacın yüksekliğince, dalın yüksekliğince rüzgarda

ve bir yeni ömür vardığın çimen yeşilliğince

nerede gördüklerim, nerede o beklediğim

rengi başka, tadı başka

algı böyle bir şey evet #139

içimde yeryüzü konuştukça anlıyorum ki
bölünmüş bir hatırayım ben dünyaya dağılan

ve şimdi biliyorum neden yaş akıyor
atımın sol gözünden

arada olur öyle #162

bir varmış, bir yokmuş. evvel zaman içinde, kalbur saman içinde. pire berber iken, deve tellal iken, ben anamın beşiğini tıngır mıngır sallar iken. tıngır elek, tıngır felek demişler, bu masalı böyle anlatmışlar.

algı böyle bir şey evet #138

bir çocuk kayaya oturdu, taş attı denize
deniz doğdu
sonra güneşi uydurdu, ısındı elleri

bulutlardan koptu bir yağmur
hem ılık hem de mağrur, ıslattı saçını
saçları doğdu

denize özenmiş iskele üstüne binse de içine çekti onu
çürüdü zamanı unutunca, hesapsız atlayınca
uçurumlardan

algı böyle bir şey evet #137

zaman düşer ellerimden yere

oradan tahta boşa

saatler çalışır izinsiz hep bir sonraya

resimler sarı güneşsizlikten

duygular değişir

dostlar dağılır dört bir yana, kendi yollarına

ve sen ve ben değirmenlere karşı

bile bile birer yitik savaşçı

akarız dereler gibi denizlere

belki de en güzeli böyle

...

algı böyle bir şey evet #136

...
içine işlemiş sır, derdin ne?

geçtin mi ürkerek hiç kendinden?

bam telinin üstünde bir yere

konmuş bir kuştum döndüm evime

sağımı solumu kaplıyor bu kara orman

fırtına var devriliyor ömürlük yıldızlar

farkına var şeytanının gam dolu bu kara huyu

bak yanıyor değdiği her çiçeği bahçemin
...

arada olur öyle #161

güzelim toprak, güzelim hava, güzelim ağaç ve şaraba dönecek güzelim üzüm taneleri; teşekkürler. en güzel gecelerimde toprak, hava, ağaç, ben ve bir kadın ve şaraba dönmüş üzüm taneleri var. güzel gecelerim var.

terapik dialoglar #83

-abi dur sakin ol tamam!
-ne sakini lan bırak beni, duymuyor musun adam ben sanata inanmıyorum diyor?!

algı böyle bir şey evet #135

güzelliğin on par'etmez bu bendeki aşk olmasa
eğlenecek yer bulamaz gönlümdeki köşk olmasa

insan hayatındaki devinimi, tüm bu evreni, dönen yıldızları, delice halleri, kendi kendini yaratan bu gerçekliği, sevmenin ve sevilmenin değerini, en nihayetinde de tüm bu olan bitenin özetini buluyorum hep bu dizelerde. neyin nerede başlayıp nerede biteceğini anlatan onlarca şey var ama bu anlatılanlar bir başka. içinde sevgi var. olsa olsa bu kadar güzel tasvir edebilirsin insan hayatındaki devinimi.

senden aldım bu feryadı, bu imiş dünyanın tadı
anılmazdı veysel adı, o sana aşık olmasa

arada olur öyle #160

paralel dünyadaki yaşlanmış halini -kendini- birkaç adım önünde hızlıca yürürken görmek. seni fark etmeyecek kadar dalgın, yürüyor. ne düşünüyor acaba? nereye yetişiyor?

benim aklım köşeli #122

aşağıspiraller köyü: kafası karışmışların ve kendine sarılanların buluşma noktası. meydanda çeşme de var, kafalar rahat.

algı böyle bir şey evet #134

puedes pensarlos
y puedes tocarlos
y puedes sentirte cerca de su pecho

...

pero volverán
cuando estemos contentos
cuando cumplamos sueños
nos acompañarán
hasta el final
y luego volverán
en sueños

yol çizgileri #60

bugün, otuzlarının sonundaki albert einstein gibi gezindim ortalıkta; saçlarım baya karışık, bakışlarım görenleri şaşırtıyor ve görünüşüm insanı sorgulatıyordu. sabahın ilk ışıklarında bir vapurla bir yakadan diğer bir yakaya geçtim. yukarıdan bakınca bu geçtiğim yakalar birer kıta bu arada; acayip heybetli ve havalı bence, çok güzel bir his. nereden nereye gittiğimi de düşünmedim, heybetsiz yürüdüm yani sadece benim de içerisinde olduğum hayatın kendini oluşturmasını gördüm. bugün zihnim gayet berrak, ruhum olabildiğine sakin. bu gece zamanı itmeyi bıraktım; yorgunluğum bitti artık. zamanın gerçekliğine yaklaştığında seni sarıp çevreleyen ve bir nevi seni avucuna alıp sersemleten bir geçiş alanı var, etki alanı da diyebilirim buna; bu alanı bugün geçtim. zamanın görünmez kolları var. bu gece zamana şekil vermeyi de, kendime zamanın neresinde olduğumu sormayı da bıraktım. geleceği merak etmeyi ve gereğinden fazla istemeyi de bıraktım. illüzyonları ve başa dönmeleri bıraktım. iyi insanları ve kötü insanları bıraktım. kendimi de bıraktım. bitmeyen rutinleri ve kaygılanmaları da bıraktım. geleceğe şekil vermeyi de bıraktım artık, yorgunluğum bitti. anı ıskalayan tüm halleri bıraktım. ve tabii koşmayı da bıraktım; sadece yürüyorum artık.

algı böyle bir şey evet #133

yağmurlu günlerde seviş benimle

kuşlar çinko damı gagalarken

tenimin kokusunu değiştiren yağmurlarda

sıcak öğlesonlarında seviş benimle

buhurlar tüterken tenimden

yanan toprağın buğusu soluğumken

bahar günleri dereboylarında seviş benimle

kestane saçlarında kelebekler asılıyken

yaz geceleri kurumuş dere yataklarında

sıcak kumlar yatağımız, söğütler çatımız, duvarımızken

ne olursa olsun sabahları seviş benimle

dinlenmişliğin gücü kaslarında

içinde ne varsa dökmenin hazzıyla saran

sonra ilk kez görür gibi algılaman için

her sabah öylece bırakayım seni dünyaya

yol çizgileri #59

yolculuğun tadını çıkar.

benim aklım köşeli #121

kendinize ve ejderhalara inanın.

algı böyle bir şey evet #132

koy benim yerime kendini, gelmeden üzerime

bedelini ödedim ben de, sevdiğimiz her şeyin

döndüm baktım içeri, olmuyor yok ki bunun kaçarı

bulamadım ilacı sende, merhem elimdeymiş

hak ediyorum her milimini bu dik gülüşün

ayna elimde, durur yara izi, içim üşütür

yine düşsem yine yenilsem sil baştan

ne mümkün yıkılmak, yine doğruldum bak
...

kafamın aynı olduğu adamlar #90

hiçbir zaman yalnız ve yürüyerek yaptığım seyehatlerdeki kadar düşünmedim, var olmadım, yaşamadım, kendim olmadım. bütün doğaya efendisiymişim gibi hükmediyorum; manzaralar arasında aylak aylak dolaşan yüreğim, çarpmasına vesile olanlarla birleşip özdeşleşiyor, büyüleyici hayallere sarmalıyor kendini, nefis duygularla sarhoş oluyor.

arada olur öyle #159

...

garip bir şeydir hatırlamak

sallanır anılarım salıncakta

aklım hep rüyalarda
aklım hep rüyalarda
...

kaçan hevesler birleşir, acı böyle titreşir

evi olursun susuzluğun, yuva arzun depreşir

akıl treni ruh atı, kara perdeyi kaldırın atın

koşan çocuklar, uçuşan zaman

garip bir şeydir hatırlamak

uçak camından bana bakan

gelecek ve geçmişten atak yapar

yenilirim her seferinde

ve tekerlek döner
...

arada olur öyle #158

...
saçların var yüzüne düşen, saçların ki kıvır kıvır
içiyoruz ağır ağır, acele yok gereği yok

hiç yaşanmadı gibi, yok oluverdi her şey
bu an bu hava, deniz, her şey burada kalsın

...

arada olur öyle #157

bana yürümeyi o öğretti.

her yerde bir kırmızı var. #58

söz asılı havada, ister al ister devam et

ben kırmayı istemem de kırdırır beni bana

kırdırır beni bana

mazur görsem kendimi, dört mevsim var içerimde

iç dış sulh biçiminde, ararım, bulur muyum?

ararım, bulur muyum?

benden bana seslenir, hem ilaç hem de zehir

bir maviyim, bir kırmızı

sarılarak, darılarak

dayandığım dekorlara, nasıl doydum oyunlara

içim kaçar bir göklere, gönüllere, hatırlara

algı böyle bir şey evet #131

tuhaf rastantılar, tuhaf temaslar.

yol çizgileri #58

1883 yılında karl marx'ın londra mezarlığındaki cenaze törenine kalabalık bir topluluk katıldı; mezarcıyı da sayarsak, on bir kişilik bir kalabalık.

en ünlü cümlelerinden biri mezar taşına kazındı: filozoflar dünyayı çok farklı biçimlerde yorumladılar, ama asıl mesele onu değiştirmek.

bu, dünyayı dönüştürme peygamberi hayatını polisten ve alacaklılardan kaçarak geçirdi.

başyapıtı hakkında şöyle demişti: benim kadar az parası olup da para hakkında bu kadar çok yazan başka kimse olmadı. kapital, onu yazarken içtiğim tütünün parasını bile karşılamayacak.

kafamın aynı olduğu adamlar #89

bir şeye sahip olmak değil, layık olmak önemlidir.

algı böyle bir şey evet #130

önce topraktım, şimdi ağaç oldum

derya denizler gibi dalgalandım, şimdi duruldum

kendimi buz gibi çok sert zannederdim

meğer ne kolaymışım, hemen eriyiverdim

her şey dün gibi inan gelir geçer

bilemezsek kıymeti hayat bizi içer

...

benim aklım köşeli #120

sabah evden çıkarken dilimizde bir şarkı var; şarkı, geceden kalma rüyalardan.

bir evin bir odasında uyuyuşumuz var bitmeyen ve yorgun bir gecede, ne güzel. başka bir evin başka bir odasında sabah bir uyanışımız var oldukça geç bir saatte, ne güzel. ne güzel döndük ana caddeden bir sokağa, dik bir yokuşu tırmandık sonra. ağaçlı bir yoldan geçişimiz var mesela, denizi solumuza almışız öylece duruyor solumuzla yanyana. o an sana bir bakışım var, ne güzel. sana baktığım o an dönüp bana bir bakışın var, ne güzel.

ne güzel ellerim var, sen söyleyince güzelleştiler. ne güzel gözlerin var, ben söyleyince güzelleştiler. bir kapıdan içeri girmiştik günlerden bir gece, karanlık ve biraz sinik, herkes kendi kendiyle. ne çok insan var. bir kapısından içeri girdiğimiz o yerden çıkıp bir başka kapıdan geçmiştik az ilerisinde, her yerin kargaşası kendinde. ne çok gürültü var. aynı şeyi düşündük belki de; ne yapıyor bu insanlar? sonra bir kapıdan daha geçip birbirimizi görüşümüz var. aynı şeyi hissettik o kesin; ne yaşıyoruz biz?

akşam eve dönerken dilimizde bir şarkı var; şarkı, gündüzden kalma rüyalardan.

kafamın aynı olduğu adamlar #88

bir kitabın, bir insanın veya bir müzik kompozisyonun değerini anlamaya yönelik ilk sorumuz şudur: yürüyebiliyor mu?

benim aklım köşeli #119

kafamın aynı olduğu adamlar #87

don kafa, don, öyle feci don ki
atıp yaka paça, bu hayatı taça
eni sonu andı, zamandı
yine de hadi yap

bi' fon kafa ton, öyle bi' ağır ki
sok başı kuma, gül yine de buna
sizi, bizi yok ki, bok ki
yine de hadi bas

yalan dolan, talan dolan

terapik dialoglar #82

kubilay: bana anlattığın bütün ülkeleri ne zaman vakit buldun da gördün bilmiyorum. bu bahçeden hiç ayrılmamışsın gibi geliyor bana.

polo: benim gördüğüm ve yaptığım her şey, kafamda, bu bahçedeki aynı sükûnetin, aynı alacakaranlığın, sadece yaprak hışırtılarının bozduğu aynı sessizliğin hüküm sürdüğü bir yerde anlam kazanıyor. yaşamım timsahlarla yemyeşil bir nehrin akıntısına karşı boğuşmakla ya da gemi ambarlarına indirilen tuzlu balık fıçılarını saymakla geçse de, düşünmek için dikkatimi yoğunlaştırdığım an kendimi akşamın bu saatinde hep bu bahçede, senin yüce huzurunda buluyorum.

kubilay: ben burada olduğumdan emin değilim, senin bana anlatacağın ülkeleri fethetmek için ordumun başında kan ter içinde at koşturacak ya da kuşattıkları kalenin surlarına merdiven dayayan savaşçıların parmaklarını uçuracak yerde, burada, fıskiyelerin yankısını dinleyerek kırmızı mermer çeşmelerin arasında mı dolaşıyorum bilemiyorum.

polo: belki de bu bahçe yarıya inmiş gözkapaklarımızın gölgesinde yaşıyor sadece, oysa ikimiz de hiç aralıksız sürdürdük kendi işlerimizi: sen savaş meydanlarında tozu dumana katmayı, ben uzak pazarlarda karabiber ticaretini; ama gürültü patırtının, kalabalığın ortasında ne zaman gözlerimizi şöyle biraz kapatsak, görmekte ve yaşamakta olduğumuz şeyleri gözden geçirmek, bir sonuca varmak, uzaktan bakmak üzere ipek kimonolarımızla buraya çekilmek hakkı doğuyor ikimize de.

kubilay: belki de bu konuşmamız şu anda çöpleri karıştıran, buldukları paslanmış kırık eşya, kumaş ve kağıt parçalarını bir araya toplayan kubilay han ve marco polo adlı iki meczup arasında geçiyor, kötü bir şaraptan birkaç fırt çekip sarhoş olmuşlar, doğu'nun tüm hazinelerinin karşılarında parladığını görüyorlar.

polo: belki de dünyadan geriye çöplüklerle kaplı belli belirsiz bir yer, bir de yüce han'ın sarayının asma bahçesi kaldı. onları birbirinden ayıran bizim gözkapaklarımız, ama hangisi içeride hangisi dışarıda belli değil.

algı böyle bir şey evet #129

eşleşme tamamlandı. hayata yönlendiriliyorsunuz. lütfen bekleyin...

benim aklım köşeli #118

içeriye attığın ilk adımla birlikte seni karşılayan -belirtmeliyim ki kedine özgü ve baş döndürücü- bir koku var odamda. o adımı atıp da artık içeride olduğun an seni saran bu koku her şeyin kokusu; ne istersen onun kokusu geliyor burnuna. neysen o oluyorsun. biraz yılların biraz hayatın biraz da benim payım var bunda. ve odanın tabii ki. odayla kendimizi burada bulduk; içerisinde yaşayan ilk insan benim, odam ilk defa bir insanla yaşıyor. tanışmıyorduk. artık alıştık, bu baş döndürücü kokularla mutluyuz. odaya şimdilerde yeni kokular karışıyor. oda, her gün sonunda benimle konuşuyor. zaten ben de en çok ona anlatıyorum insan olmanın ne demek olduğunu.

kafamın aynı olduğu adamlar #86

onlardan değilsen sana zalim derler, onlara aldırma hayyam; dostum.

aynı dertten muzdarip #73

eksilmesin dudağından gülüşün
eksilse yaşamından güneş
yüzün kararmasın gecede, gülümse düşlerinde yine
nereye uçar turnalar, nereye gider gökyüzü
alıp kanatlarına umutlarını geçmişin

...

isterse uçsun turnalar, isterse gitsin gökyüzü
alıp kanatlarına bulutlarını rüzgarın

...

her yerde bir kırmızı var. #57

her parmağında ayrı bir renk var. kırmızı, küçük parmağın olmuş. dokunuşu kadifeden, rengarenk.

algı böyle bir şey evet #128

büyümek sadece genellemelerle, benzerliklerle, var olma çeşitlerine karşı duyarlı olmak demektir. ormanlar, dağlar, ovalar, etrafımızdaki her şey anlaşılır; biz yetişkinler için bütün yollar aynı büyük manzaranın içinde toplanır. yetişkin kimse her şeye ardında bıraktığı yılların tepesinden bakar. tecrübeyle gelen bakış açısıysa her şeyi aynı seviyeye çeker, bir araya yığar, yavanlaştırır. her şey aynıya döner. yetişkin, evinin bir ülke içinde olduğunu ve ona varacak pek çok farklı yol bulunduğunu bilir.

çocuk içinse yolun ürkütücü, tekinsiz bir yanı vardır. her yol farklı bir dünyadır âdeta. birbirlerine benzemezler ve farklı evrenlere çıkarlar. çocuk çoktan farkındadır iki ağacın aynı olmadığının; hatları, boğumlu dalları, eğri büğrü gövdeleri onları birbirinden ayrı kılar. iki dut ağacı ya da iki meşe değil, şövalyeyle büyücü ve canavarla çocuktur onlar. peki, kendi eşsiz ağaç sıraları, eşsiz nitelikleri, eşsiz yol renkleri ve rastlanabilecek eşsiz insanları olan iki gezinti hakkında ne söylenebilir? her birinin farklı bir hikâyesi vardır, her biri farklı sakinleri ve hayaletleri olan farklı bir krallığın kapılarını aralar.

kafamın aynı olduğu adamlar #85

neşe, haz, huzur, mutluluk... günümüzde hepsi aynı kefeye konuyor. antik yunan bilgeleri bu iyi olma hallerini birbirinden ayırmaya büyük özen gösterirdi ve felsefe okulları da birbirinden ona göre ayrılırdı. bir süreliğine, bütün felsefe okulları bilgeliğin herkese kendi varlığının ışığını bulma olanağı vermesi gerektiği yönünde hemfikir olsa da, hayatın anlamı olarak görülen ve üstüne çokça düşünülmüş bu halin tanımı üzerinde fikir ayrılıklarına düşmüşlerdir. kireneliler, epikürcüler, şüpheciler, platoncular, hepsi de bu iyi olma halini neşe, mutluluk ya da huzura dayalı olarak birbirinden tamamen farklı şekillerde tanımlamışlardır.

fakat yürüme deneyiminin bu farklılalıklarla alakası yoktur. yürümek iyi olma hallerini farklı durumlara göre farklı derecelerde hissetme şansı vermek suretiyle bütün olasılıklara açıktır. yürümek bütün büyük kadim bilgeliklere iyi bir girizgâhtır.

geleceğe not #36

dünya'da her şey kadının eseridir.

geleceğe not #35

bugün dünya kadınlar günü.

tarih boyunca, ilahi ve insani -hepsi de erkek- birçok düşünür, değişik sebeplerle kadın konusuna kafa yordular:

-kimisi anatomisiyle ilgilendi,

aristoteles: kadın eksik bir erkektir.
akinolu aziz thomas: kadın doğanın bir hatasıdır, düşük nitelikli bir spermden doğar.
martin luther: erkeklerin geniş omuzları ve dar kalçaları vardır. zekayla donatılmışlardır. kadınlarınsa, çocuk doğurup evde otursunlar diye, dar omuzları ve geniş kalçaları vardır.

-kimisi doğasıyla,

francisco de quevedo: tavuklar yumurta yumurtlar, kadınlar boynuz takar.
şamlı aziz john: kadın dik kafalı bir eşektir.
arthur schopenhauer: kadın uzun saçlı ve kıt akıllı bir hayvandır.

-kimisi de kaderiyle,

incil'e göre, yahve kadına şöyle dedi: erkeğin sana hükmedecek.
kuran'a göre, allah muhammed'e şöyle dedi: iyi kadınlar yumuşak başlı olanlardır.

algı böyle bir şey evet #127

hayatta tek bir gerçek yok, bunu yaşadıkça anlıyorsun. her olası gerçek 'lütfen beni var et' diye sesleniyor; duyabilmek için sadece zihnini serbest bırak ve hayatın içinde kal.

terapik dialoglar #81

-dans etmeyi sever misin?
-severim! (bu üçüncü soruşun)

yol çizgileri #57

bir sonraki ayın bu gününde sabah gözümü nerede açacağımı bilmiyorum. yolda olmaya her gün biraz daha yaklaşıyorum. günler, belirsizliğin güzelliğine doğru ilerliyor. günler, hayallerimin seyrini bekliyor. perde hep açık. heyecanlıyım.

(gelecekten not: sabah gözümü evimde açtım, yolda olamadım, planlarım ve hayallerim buzlukta)

benim aklım köşeli #117

bugün kendi kendimle konuşmayı bırakmamın üçüncü günü. bugün üçüncü gün ve oksijenim bitmek üzere. görünürde beni almaya gelen bir kurtarma gemisi yok, telsizde bir ses yok, birbirine çarpıp her yöne dağılan göktaşları yok, yakınımdan geçen yolunu kaybetmiş belli belirsiz bir gökcismi yok, kendi yörüngesinde ilerlerken gölgesi değişince bir anlık da olsa "bir başkasının yörüngesinden geçiyor galiba" dedirten bir gezegen de yok görünürde. üç gündür konuşmuyorum, üç gündür ses de yok. bugün konuşmayı bırakmamın üçüncü günü. bu koca gemiyse sadece bir çöp yığını artık evrenin belirsiz ve uzak bu köşesinde. aklıma çocukluk günlerim ve çocukluk günlerimde kurduğum hayallerim geliyor; en çok da yıldızları hayal ederdim. ne kadar uzaklar acaba?, diye düşünür hatta bir de hesaba kalkışırdım birbirimize ne kadar uzak olduğumuz belli olsun en azından diye. bilmek, insana mutluluk verir.

kafamı kaldırdığımda beliren bu ufacık pencereden gözlerime dolan sonsuzluğu izlerken, henüz günler önce yani, bir yıldızın doğumuna şahit oldum. çok uzakta bir yerde oluşturuyordu kendini ama onu yakınındayım gibi izledim. o kadar parlak o kadar olağanüstüydü ki, gözlerimi alamadım. o gün uyuyamadım. kim bilir kaç milyon yıl boyunca bu şekilde parıldayacak ve kendisinden çok çok uzak birilerinin gözlerini kamaştıracak, ve onu ilk gören benim, dedim. büyükçe bir haresi ve çevresini saran bir çekimi vardı, insanın ruhuna fısıldıyordu, uzakta olduğum için ne dediğini bilmiyorum hala ama eminim ki büyük bir heybetle yanıyor ve oluşuyordu. sanki çevresindeki irili ufaklı göktaşları ve rengarenk gaz bulutları hem ondan kaçmaya çalışıyor hem de kendini onun çekimine bırakmak istiyorlardı, onunla karışmak ve bin yıllarca var olmak istiyorlardı. bunu küçük penceremden bakarken anladım. daha önce dünya'da gördüğüm ve geceleri çaresizce sokak lambalarının ışığına giden küçük kanatlılar gibiydi yani, çaresizliklerinden anladım. çevresinde dönüp duruyorlardı, savruluyorlardı. kokusu yoktu, henüz yeni var oluyordu. kendini hiçlikten var ediyordu ki bu durum bütün inançlara ters bir durum, diye düşündüm. kitaplarda geçmeyen, kimsenin hayal edemediği ve olamaz böyle bir şey dediği şeyi gördüm penceremden. demek ki bu yıldız kendi inancını da oluşturacak, diye düşündüm. ve bunu ilk gören benim, çok güzel bir yıldız olacaksın, dedim. evrenin belirsiz ve uzak bu bölgesinde kendinden, olmaktan ve yaratacağı bu büyük güçten emin olan tek şey işte bu yıldızdı. bense o anlarda bir kurtarma gemisi, telsizde belli belirsiz bir ses, birbirine çarpıp dağılan gökcisimleri, birbirinin yörüngesinden geçen gezegenler ve zihnimde biraz daha çocukluk günlerimin belirmesini bekliyordum. bugün kendi kendimle konuşmayı bırakmamın üçüncü günü. oksijenim azalıyor.

benim aklım köşeli #116

hep aynı yöneymiş gibi görünse de aslında dünyalarımız farklı yönlere dönüyor. yukarılarda bir yerde hava bir kapanıp bir açılıyor, rüzgar gideceği yönü denize soruyor. aşağılarda bir yerde bir oyun kuruluyor; koyun, kurt ile geziyor. birisi "ben mi yaptım tüm bunları? der gibi avuçlarının içine bakarken bir diğeri olan bitende kendinden uzak bir mana arıyor; yükü, devinen dünyaya bırakıyor. sonra bir kalabalık var; insan kendini bulmakta zorlanıyor, sokak kendini duymakta zorlanıyor, kuşlar uçmakta zorlanıyor. yollar toprağın üzerinde sessizce uzanıyor, o anlarda hava bir kapanıp bir açılıyor. o anlarda denizlerden birinde bulunmayı bekleyen bir hayal beliriyor; aniden oluşup aniden kayboluyor. kıyıdaki taş bin yıldır kıyıda, sudaki taş bin yıldır suda; yük, devinen dünyanın omuzlarında. dün, bugün ve yarın; her şey birbirine karışarak ilerliyor çünkü dünyalarımız farklı yönlerde dönüyor.

algı böyle bir şey evet #126

her şey bağlantılıdır. anlamak üzere kulak kesilmiş biri için hiçbir sözcük tamamen masum değildir.

aynı dertten muzdarip #72

aklıma biri gelecekse elim hep sana gidiyor. bindiğimiz vapurlar seferlerine devam ediyor.

arada olur öyle #156

rüyamda kendimi çocukluğumun geçtiği yerlerde gördüm, annemle birlikte eiketunet'de yürüyorduk, ona ne kadar sıkıntı çektiğimi, ne kadar zorlandığımı anlatmak istiyordum, ama beni dinlemedi, dinlemek istemedi, anlamak istemedi, sadece kendisiyle ilgili şeylerden söz edip durdu ve şöyle düşündüm: artık evden taşınmak zorundayım! hemen sonra da şöyle düşündüm: ama yapamam, daha beş yaşındayım.

arada olur öyle #155

...
sessizlik sensin geceleri.

fincana kahve koydum gel, bugün şeytana uydum gel.

ay doğdu dağın üstünden, dallarda beyaz çiçekler.

dağıldım gecenin karasına, artık kimse kıramaz beni.

o kül gibi deniz, o sessiz kız, kayıp bir sandala binip gitti.

ne sen söyledin derdini, ne ben sevdiğime inandım.

unut geçen eski günleri, bunca yıl sonra nasılsın?

anlardım aklımdan geçenleri, sustukça konuştuk sanki.

sevdaymış meğer içimizde, yıllardır uyuyan deli.

sessizlik sensin geceleri.

...

algı böyle bir şey evet #125

yastığına senin sarılıp kokunla uyumuşum. üstüm açılmış, ürperirken sabah olmuş. 'uyan' dedi bir ses, 'uyan, o burada'. uyandım; aradım, bulamadım. suçum neydi, neden böyle oldu?

koltuğuna senin kıvrılıp hayalinle uyumuşum. camlar açık kalmış üşürken sabah olmuş. 'uyan' dedi bir ses, 'uyan, o burada'. uyandım; aradım, bulamadım.

terapik dialoglar #80

-ne güzel çizmişsin öyle. iyi de niye ördek yazdın oraya?
-anlamazlar baba, kaz zannederler.

algı böyle bir şey evet #124

uyuyamıyordu. bütün düşlerini yanında, bir süpermarket poşetinde saklamıştı, ama poşet açılmış, bütün düşler kaçmıştı ve o artık uyuyamıyordu, çünkü rüyasında görebileceği tek bir düş kalmamıştı.

böyle diyordu. ayrıca iki gününü kaybettiğini söylüyordu: bir pazartesi ve bir salı, umutuzca onları arıyordu ama bu günleri hiçbir yerde bulamıyordu.

ölümü kolay olmadı. her seferinde daha az nefes alıyordu. sonunda, sondalara bağlı acı çekerken, yalnızca şunu kekeleyebildi:
"ne uzun bir yokuş."

ve öldü, ne düşlerini ne de onun olan ama ondan kaçan günlerini bulamadan.

başka çok az şeyi vardı. fernando rodriguez asla bir şeye sahip olmak istemedi. hiçbir şeyin sahibi oldu, çıplak bir adamdı; peşinde çocuklar, deliler ve kuşlarla çırılçıplak yürüdü.

terapik dialoglar #79

marco polo, tek tek her taşıyla bir köprüyü anlatıyor.

"peki köprüyü taşıyan taş hangisi?" diye sorar kubilay han.

"köprüyü taşıyan şu taş ya da bu taş değil, taşların oluşturduğu kemerin kavsi", der marco.

kubilay han sessiz kalır bir süre, düşünür. sonra ekler: "neden taşları anlatıp duruyorsun bana? beni ilgilendiren tek şey var, o da kemer."

marco cevap verir: "taşlar yoksa kemer de yoktur."

algı böyle bir şey evet #123

herkesin yüzü ve işareti vardır, hepimizin var. köpeğin ve yılanın, martının, senin ve benim, biz yaşayanların, önceden yaşamış olanların ve bütün yürüyenlerin, sürünenlerin ya da uçanların. hepimizin yüzü ve işareti vardır.

buna inanır mayalar. ve işaretin, görünmez olanın, görünenlerden çok daha fazla yüzün varlığına inanırlar. seni işaretinden tanıyacaklar.

algı böyle bir şey evet #122

hiçbir yere çakılı değil. dağların, ağaçların kaderleri köklerindedir, ama deniz bizim gibi avare hayata mahkumdur.

deniz tutkunları: bizler, kıyı insanları, toprağın yanı sıra denizden de yaratıldık. farkında olmasak da çok iyi biliyoruz ki, sisli puslu havalarda şehrin sokaklarının kabarmış dalgaları arasında bardan bara yol alırken aslında o gece bizi bekleyen limana ya da deniz kazasına yolculuk ediyoruz.

kafamın aynı olduğu adamlar #84

yakından bakınca, kimse normal değildir.

terapik dialoglar #78

mevsimler geçip yolculukları sürdükçe, marco, tatar dilini, çeşitli ulusların kullandığı deyimleri, kavimlerin lehçelerini öğrendi. anlattıkları yüce han'ın isteyebileceğinden de kesin ve ayrıntılıydı artık ve han'ın hiçbir sorusu yoktu ki cevaplayamasın, hiçbir merakı yoktu ki gideremesin. ama gene de belli bir yerle ilgili bir bilgi, han'ın kafasında, marco'nun o yeri anlatırken kullandığı ilk jesti veya ilk nesneyi çağrıştırıyordu. yeni veri o amblemle bir anlam kazanıyor ve birlikte ambleme yeni bir anlam ekliyordu. belki de imparatorluk, zihnin hayallerle yarattığı bir burçlar kuşağı sadece, diye düşündü kubilay.

kubilay han, "tüm amblemleri tanıdığım gün," diye sordu marco'ya "imparatorluğuma sahip olabilecek miyim nihayet?"

cevap şöyleydi: "hiç heveslenme hünkarım: o gün sen kendin amblemler arasında amblem olacaksın."

yol çizgileri #56

"diğer elçiler beni kıtlıklar, yolsuzluk ve suikastlar konusunda uyarıyorlar, ya da yeni bulunan türkuvaz madenlerinden, samur postlarının ucuzluğundan, kakmalı şam hançeri satışlarıyla ilgili bize yapılan tekliflerden söz ediyorlar. ya sen?" diye sordu yüce han, polo'ya. "sen de uzak ülkelerden dönüyorsun ve bana bütün söyleyebileceğin, akşam, evinin eşiğinde oturmuş, serinleyen birisinin aklına gelebilecek düşünceler. peki ne anlamı var öyleyse bunca yolculuğun?"

"vakit akşam, sarayın merdivenlerinde oturmuşuz, tatlı bir rüzgar esiyor," dedi marco polo. "sözlerim, senin etrafında hangi ülkeyi kurarsa kursun, bu sarayın yerinde kazıklar üzerine kurulmuş bir köy de olsa, meltem sana çamur dolu bir nehir ağzının kokusunu da getirse, sen hep kendi durduğun yere benzer bir yerden göreceksin onu."

"biliyorum," dedi han, "benim bakışım, düşüncelere boğulmuş, dalgın birinin bakışı. peki ama ya seninki? sen takımadaları, tundraları, sıradağları aşıyorsun. buradan hiç ayrılmasan da olurdu aslında." venedikli, kubilay'ın kendisine kızdığı anların kendi kafasındaki bir düşüncenin mantık çizgisini daha iyi izleyebilmek istediği anlar olduğunu, kendisinin vereceği cevapların, yapacağı itirazların ise, han'ın kafasında çoktan oluşmuş özgür bir konuşmada tek tek yerlerini bulduğunu biliyordu. bunun anlamı şuydu: ikisi arasında sorunların ve çözümlerin söze dökülüp dökülmemesi ya da her birinin kendi kafasında bunların ve çözümlerin söze dökülüp dökülmemesi ya da her birinin kendi kafasında bunları sessizce evirip çevirmesi pek fark etmiyordu. nitekim her ikisi de sessiz duruyor, yarı kapalı gözlerle yastıklara gömülmüş, hamaklarda sallanarak uzun amber pipolarını tüttürüyorlardı.

marco polo, uzak kentlerin yabancı semtlerinde kendisini ne denli yitirirse, oraya varmak için geçtiği diğer kentleri o denli anladığını ve yolculuklarının duraklarından tekrar geçtiğini, demir aldığı limanı, gençliğinin geçtiği tanıdık mekanları, evinin civarını ve çocukken koşturduğu küçük venedik meydanını tanımayı öğrendiğini söylediğini hayal ediyordu (ya da kubilay han onun cevabını hayal ediyordu).

bu noktada kubilay, şöyle bir soruyla polo'nun sözünü kesiyordu ya da kestiğini hayal ediyordu, ya da marco sözünün kesildiğini hayal ediyordu: "hep başın arkaya dönük mü ilerlersin sen?" ya da "gördüğün şey hep geride kalan mıdır?" ya da daha doğrusu "yalnız geçmişe mi senin yolculuğun?"

bütün bunlar, aslında marco polo anlatabilsin ya da anlattığını hayal edebilsin ya da anlattığı hayal edilebilsin ya da nihayet kendi kendisine, aradığının hep önündeki bir şey olduğunu ve söz konusu geçmiş bile olsa, bunun, o yol aldıkça, adım adım değişen bir geçmiş olduğunu anlatmayı başarabilsin diyeydi, zira yolcunun geçmişi, tamamlanmamış bir güzergaha göre değişir: her geçen günün üzerine bir gün daha eklediği yakın geçmiş değil, çok daha uzak bir geçmiştir bu. her yeni kente geldiğinde yolcu, bir zamanlar kendisinin olduğunu artık bilmediği bir geçmişini bulur yeniden: artık olmadığın ya da sahip olmadığın şeyin yabancılığı, hiç senin olmamış yabancı yerlerin eşiğinde bekler.

bir kente girer marco; bir meydanda, birinin, geçmişte kendisinin olabilecek bir yaşamı ya da bir anı yaşadığını görür; çok zaman önce, bir yol sapağında, saptığı yola değil de onun tam karşısındakine sapsaydı ve uzun zaman dolaştıktan sonra dönüp o meydandaki o adamın yerinde durmuş olsaydı, orada, o meydanda o adam değil, kendisi olabilirdi şimdi. marco, bu gerçek ya da kuramsal geçmişinin dışındadır artık; duramaz; kendisini bir başka geçmişini, ya da bir olasılık, geçmişte onun olası bir geleceği olmuş ve şu anda bir başkasının şimdisi olan bir şeyin beklediği bir başka kente kadar devam etmelidir yoluna. yaşanmamış gelecekler, geçmişin dallarıdır yalnızca: kuru dalları.

"bütün bu yolculuklar geçmişinin yeniden yaşamak için mi?" diye sordu bu noktada han. şöyle de sorabilirdi aslında: "büyün bu yolculuklar geleceğini yeniden bulmak için mi?"

şöyle cevap verdi marco: "başka yer, negatif bir aynadır. yolcu sahip olduğu tenhayı tanır, sahip olmadığı ve olmayacağı kalabalığı keşfederek."

arada olur öyle #154

soyunum bak canıma
hepsi de sevda yarası

kafamın aynı olduğu adamlar #83

insan bir ekin misali
seni eken biçer bir gün

*

bin yaşasam hesap etmem ölümü
defter tutsam olancası bir gündür

arada olur öyle #153

ayna almış perçem düzer
benzer güllere güllere

kafamın aynı olduğu adamlar #82

ve bir genç dedi ki: bize arkadaşlıktan bahset.
ve o yanıtladı:
arkadaşın, karşılığını bulmuş gereksinimindir.
tarlandır sevgiyle ektiğin, minnetle biçtiğin.
ateşin ve sofrandır.
açlığınla gidersin ona, huzuru onda ararsın.
arkadaşın aklındakini söylediğinde, korkmazsın kendi aklındaki 'hayır'dan ve sakınmazsın 'evet'ini ondan.
sessizse arkadaşın, kalbin de susar duymak için onun kalbini.
sessiz bir sevinçle doğar düşünceler, arzular, beklentiler, paylaşılır kelimeler olmadan.
üzülmezsin ayrı düştüğünde,
uzakken anlarsın en sevdiğin yanını, ovadan zirveye bakan dağcı gibi.
ruhun yüceliği olmalı tek amaç.
sevgi değildir kendi sırrına vakıf olmak isteyen, ağdır salınmış, takılır faydasız olan.
en iyi halini ayır arkadaşına.
meddinizi biliyorsa, cezrinizi de bilmeli.
ne işe yarar arıyorsan zamanı öldürmek için?
ara, anı yaşamak için.
giderecektir ihtiyacını ama dolduramaz boşluğunu.
hazzı ve neşeyi paylaşın arkadaşlığın evinde.
küçük şeylerin şebneminde tazelenir kalbiniz, sabahını bulur.

algı böyle bir şey evet #121

dün akşam, tapınağın merdivenlerinde iki erkeğin arasında oturan bir kadın gördüm. bir yanağı solgun, diğeri parlıyordu.

benim aklım köşeli #115

etten ve kemikten olma fani bir insanın hayatında pek de sık rastlanmayan bir şey oldu dün. bir norveç tanrıçası beni yanına -yukarıya- tahtına çağırdı. tahtıma gel ers hadi, dedi. seni bekliyorum, dedi. benim de şehvete ihtiyacım var, benim de sevilmeye ihtiyacım var hadi n'olur gel, dedi. bunları hangi dilde dediğini bilmiyorum zaten bunun pek önemi de yok aslında. parıldayan yeşil, parıldayan mavi ve parıldayan rengarenk kuzey ışıkları yüzünü aydınlatıyordu tanrıça bana bunları söylerken, bu sayede yüzünü görebildim norveç tanrıçasının. yalan olmasın, çok güzeldi. üzerindeki şehveti, ince ipek kumaştan elbisesini, gözlerinin başladığı ve bittiği yeri, teninin ışıktan soyut beyazlığını, yanaklarındaki allığı, saçlarının dağınıklığını ve tahtında çaresizce oturmuş olan bu tanrıçanın yalnızlığını apaçık gördüm. şehveti, yüzlerce metreden kendini aşağıya bırakan suyun bir yerden sonra parçalarına ayrılıp göze güzel görünen bir şelalenin baş döndürücü büyüklüğü gibiydi. oradaydı, kendini bırakıp yükseklerden düşmek istiyordu. fakat su bana ulaştığında artık su olmayacaktı. fakat şehvet bana ulaştığında artık şehvet olmayacaktı. olup biten bu tanrıça yalnızlığı ise oturduğu tahtın sadece tek kişilik olmasında gizliydi. o an bunları düşündüm.

norveç tanrıçasını aşağıya yanıma, yani gerçekliğe çağırdım. sen gel aşağıya tanrıçam ben buradayım, dedim. seni bekliyorum, dedim. benim de şehvete ihtiyacım var, benim de sevilmeye ihtiyacım var hadi n'olur gel, dedim. bunları hangi dilde dediğimi bilmiyorum zaten bunun pek önemi de yok aslında. nasılsa bir surete bürünüp inebilirdi yanıma. yanına şehvetini de alabilirdi, ipekli giysiler içinde gelebilirdi, gözlerinin başladığı ve bittiği yeri alabilirdi, teninin ışıktan soyut beyazlığını ve saçlarının dağınıklığını yanına alıp gelebilirdi. yanına ne isterse alabilirdi nasılsa. veya öylece de gelebilirdi. ben yukarıya nasıl çıkacaktım ki zaten, delirmiş olmalı? fakat bir norveç tanrıçası aşağıya yanıma kolaylıkla inebilirdi. istediği an bunu yapabilirdi. tahtından bakarken beni apaçık görebiliyor mu, parıldayan yeşil, parıldayan mavi ve parıldayan rengarenk kuzey ışıkları bana kadar ulaşıyor mu acaba? diye sordum kendi kendime o an. ne de olsa beni aydınlatan kuzey ışıklarım yoktu. ama sonra şunu düşündüm; benim de kendi içimde bir ışığım vardı. aşağıdaki karanlık içerisinde parıldıyordum. bir tanrıça bunu kolaylıkla görebilirdi. bir norveç tanrıçası çağırmasını bildiği gibi gelmesini de bilmeliydi. bir faniden istediği şeyi önce kendisi var etmeliydi. olan biten yalnızlığım ise yaşadığım hayatın tek kişilik olmasında gizliydi. o an bunları düşündüm. etten ve kemikten olma fani bir insandım.

terapik dialoglar #77

-...
-...

-konuşmak zorunda değiliz.
-biliyorum, böyle sadece susabiliriz.
-bakışmak zorunda da değiliz.
-hissediyorum zaten, istersek görebiliriz.
-dinlemek zorunda hiç değiliz.
-değiliz evet, dinlemeden de duyabiliriz.

kafamın aynı olduğu adamlar #81

...

beynimi kemiren bir şeyler var ki

nedensiz sorgusuz giriyor kafama

uykularım, umutlarım zehir oluyor bana

şimdi seni anlıyorum gecenin bu saatinde

umutlar tükenip bir gün, kalırsın çaresiz ve üzgün

tesadüf olamaz bugüne kadar geçen gün

yalnızın adı yok gecenin bu saatinde

...

kafamın aynı olduğu adamlar #80

işte bugün böyle titrek ellerle
belirsiz bir kayda koyuyorum prizmamı.
ağacın olgunluğunu tüketmeden
kasalanmış meyvenin garip tadıyla.
çağırışını fark edemiyorum bazen
yaşlı, garip kanatlanmış kulemden,
fakat bazı günler var ki cinselliğin uyanışını hissediyor
ve bir öpücük dilenmeye dişiye gidiyorum
ve böylece beni arkadaş diye çağırmayanın
ruhunu hiçbir zaman öpemeyeceğimi anlıyorum.

arada olur öyle #152

su durulmazsa, akarız biz de.

arada olur öyle #151

'bunca şeye rağmen nasıl hayal kuruyorsun, bunda ne buluyorsun?' diye soruyorlar. duyuyorum. 'tüm bu olup biten çirkinliklerin üzerini güzellikle örtüyorum, buna gücüm yetiyor' diyorum. biliyorum.

algı böyle bir şey evet #120

şirin'e sordum; sen kimsin ve-
bu kimin hayatı?

şirin ben gölgeyim dedi,
ışıkla var olurum sadece.
ama dün birini vurmuşlar,
avucunda adım yazılı.

şirin'e sordum; ben kimim ve-

bu kimin hayatı?

şirin sen ışıksın dedi,
hayatı var edersin sadece.
ama dün birini vurmuşsun,
avucunda adın yazılı.

terapik dialoglar #76

-merhaba, biz daha önceden tanışıyor muyduk sizinle?
-yok hayır, sanırım ilk defa tanışacağız.
-peki.

geleceğe not #34

ne düşünüyorum biliyor musun? nasıl olsa hatırlarsın ama sana birkaç ipucu bırakıyorum bugün. istese dünyayı parmağında çevirecek -ki çeviriyor da, her istediğinde- birinin gecesine konuk olmak bambaşka bir his. nefis. karşında oturdukça, orada seninle olacağı için üzerine büründüğü en güzel ruhuyla karşında oldukça, sadece sen ol ve anın tadını çıkar. bak, dinle, hisset ve var et. bunu yapabildiğini biliyorum zaten ama öğüt bunlar işte, dinle beni. belki de bu kadarı zaten yetiyordur bu hayatı kurmaya, unutma. düşünsene rüyasında seni görüyor bugün, seni düşünüp uyuyor. uykusuzluktan gözleri yanıyor ama direniyor uykuya, senin geç gelecek bir cevabını bekliyor. seni, o var ediyor. onu, sen var ediyorsun. bütün hücreleri rahat uyumak için senin geciken cevabını beklemek üzere yorgunluğa ve uykuya direniyor. bunu yapıyor da. gerçeklik burada başlıyor zaten, bunlar gerçek. bu his dünyaya bir şekilde gelmiş olan bizler için yaşanması ender şeyler belki de kim bilir? bunlar yaşanıyor, tam da şu an ben sana bunları yazarken yaşanıyor. bunlar gerçek. sana öğütlediğim bu cümlerleri de zaten bu gerçek hisler düşündürüyor. hep sorarız ya kendimize yıllardır 'neden buradayız?' diye, 'neden bu kadar yoğun ve gerçek oluyor bende hayat?' diye. işte bu yüzden buradayız, hayattayız. bak, dinle, hisset ve var et. başkası söylerse hemen inanma tabii bir düşün bunu ama bak ne diyeceğim; 'sen sadece kendin gibi ol, özgürsün' demek seni hayattan, kendinden ve ondan, gerçek hislerden, olandan ve olacak olandan uzaklaştırmıyor. ne olacaksa öyle olması gerektiği gibi olacak merak etme. istemekten asla vaz geçme. bir veda seni o andan alıp bambaşka bir yere koyuyor ve bu gerçeklik var olmaya her zaman devam ediyor. bu, hayatın gizli bir şifresi gibi. bunu unutma.

kafamın aynı olduğu adamlar #79

...

kimse yok;
gel, çalalım yaşamı.
bölelim sonra iki görüşme arasında.
gel, birlikte anlayalım bir şeyler taşın halinden.
gel, daha erken görelim her şeyi.

...

terapik dialoglar #75

-çok güzel bir salıncağın var, kesin keyiflidir
-evet evet, öyle

-çok güzel bir ağacın var, kesin bilgedir
-evet evet, öyle

-çok güzel bir yolun var, kesin uzundur
-evet evet, öyle

-çok güzel bir aklın var, kesin berraktır
-evet evet, öyle

-çok güzel bir kalbin var, kesin kırgındır
-evet evet, öyle

-çok güzel bir fikrin var, kesin özgürdür
-evet evet, öyle

-çok güzel bir sabrın var, kesin dargındır
-evet evet, öyle

-çok güzel bir anın var, kesin kalmıştır
-evet evet, öyle

-çok güzel bir kokun var
-e hadi durma öyle

arada olur öyle #150

saçlarım biraz daha uzun olsun istiyor, saçları biraz daha uzun olsun istiyorum; saçlarımız birbirine benziyor. saçlarımız hep kesilmişler ama saçlarımız güzel.

gözlerimiz dünyaya geldiğimiz ilk günden beri birbirine benziyor. gözlerimiz dünyaya geldiğimiz ilk günden beri birbirine benziyor ama bakışlarımız birbirlerine sonra benzediler. bakışlarımız hep beklemişler ama bakışlarımız güzel.

benzerliklerin altındaki saçların örttüğü bu gözlerden gelen bakışlar yanlarında bir şey daha getirdiler ve o gece anladık; hislerimiz birbirine benziyor. hislerimiz hep gizlenmişler ama hislerimiz güzel.

kafamın aynı olduğu adamlar #78

dinle; dünyanın en uzak kuşu ötüyor.
olgun bir gece; baştan başa ve açık.

sardunyalar
ve mevsimin en sesli dalı dinliyor ayı.

evin önündeki basamaklar,
elinde fener,
meltemin savurganlığına.

dinle; sesleniyor cadde uzaktan adımlarına.
senin gözün değil karanlığın ziyneti.
sars göz kapaklarını, geçir ayakkabıları ayağına, gel.
ve gel ay kadınının seni ikaz ettiği yere.
ve otursun zaman seninle bir kerpiç üstüne.
ve gecenin mırıltıları cezbetsin bedenini bir kıta şarkı gibi.
bir zahit var orada: diyecek sana:
en iyi şey, aşk hadisesinden sana bakışa ulaşmak.

her yerde bir kırmızı var. #56

o karşımda, ucu yere değmiş bir gökkuşağı gibi, ama gerçek, uzun, şık bir şekilde parıldıyor, özlemle gülümsüyordu. gözleri kızıl kahverengiydi, giysisi gök mavisi kadifeden ceketli, kırmızı bir ipektendi.

arada olur öyle #149

kafamı yerden kaldırmadan, kulağımda müzikle -neyse ki-, insanların arasında saatlerce yürüdüm. yürüdüm ve düşündüm; anladım. düşündükçe, kendimle birlikte neleri var ettim kim bilir?

kafamın aynı olduğu adamlar #77

...

bahçemiz gölgesindeydi bilgeliğin
duygularla bitkilerin düğümlendiği yerdi bahçemiz.
bahçemiz karşılaşma noktasıydı bakışın, kafesin ve aynanın.
bahçemiz bir yaydı belki saadetin yeşil çemberinden.
o gün tanrı'nın ham meyvesini çiğniyordum düşte.
felsefesiz su içiyordum.
koparıyordum dut, bilgisizce.
yarılınca bir nar, elim istek fıskiyesi oluyordu.
çağırınca bir çilov, yanıyordu göğsüm işitme zevkiyle.
bazen yalnızlık dayıyordu yüzünü cama.
geliyordu şevk, atıyordu kolunu his boynuna.

...

neler görmedim ki yeryüzünde:
bir çocuk gördüm; kokluyordu ayı.
kapısız bir kafes gördüm; kayboluyordu içinde aydınlık.
bir merdiven: çıkıyordu aşk oradan melekût damına.
bir kadın gördüm: nûr dövüyordu havanda.
öğleyin sofralarında ekmek vardı, yeşillik vardı, şebnemin hicrânı vardı.
sevginin sıcak kasesi vardı.

...

kafamın aynı olduğu adamlar #76

işte ben hep böyle garip mahzun,
bir şey beklermişçesine yaşıyorum.
bazan öyle günlerim oluyor ki, elâgözlüm,
ne oldu, nasıl bitti şaşıyorum.
bazı bilmem, gün nasıl başladığında,
kayıp kayıp gidiyor dünya bıkkın bakışlarımdan.
yaşıyorum, yaşıyorum da bitmiyor,
bir tutam sakız oluyor ağzımda zaman.

yaşamak ne kadar çekilmez gelse de arasıra,
bu görmek, bu sevmek, bu aziz sıcaklık tende.
bu bir nimet, bu bir nimet, bu elâgözlüm,
bu yaşamak bir şiir; harikulâde.

sen ki, saçından tırnağına kadar
bir hürriyete bedelsin,
bu ılık saçlar, bu gözler; fakat her şeyden önce
yaşadığın için güzelsin.

algı böyle bir şey evet #119

yardım için karanlık yönlerimize
sağlıklı saatler verilir
uyuşmazlarsa dünya ile
sessizce düşerler cennetin peşine

algı böyle bir şey evet #118

sanırım beni birden uyandıran şey kokuydu.
orada (tıpkı hayvanat bahçesi gibi) pis kokusu vardı çaresizliğin,
ve korkulu bir umudun, ayrıca da kokmuş bir saplantının
ki bu da pis kokan ikisinin bir karışımıydı sanki.
benim hayalperest burnum biraz abarttı belki de;
ışıl ışıl aydınlık bir salonda açtım gözlerimi.
hatırlıyor musun beni götürüp gösterdiğin
glasgow borasası'nı? oraya benziyordu.
çevremde yivli sütunlar vardı, krem rengi ve altın sarısı,
bunların üzerinde kemerli bir tavan, mavi ve beyaz,
oradan sarkan parlak kristal avizeler
aşağıdaki her şeyi pırıl pırıl aydınlatıyordu;
şık insanların rulet oynadığı altın masayı.
duvarların dibinde divanlar vardı, kırmızı peluş,
orada daha şık insanlar oturuyordu, ve biri de bendim.
ve weddernburn yanımda dikiliyordu,
ve hemen yakınımızdaki masaya dikmişti gözlerini,
ve "görüyorum. görüyorum. görüyorum" diye mırıldanıyordu.
uykusunda konuşuyor sandım gözleri açık halde,
benim yaptığım gibi. dedim ki,
(yumuşak ama kararlı bir şekilde) "otelimize gidelim,
sevgili duncan. seni yatağa yatıracağım."
dik dik baktı bana, sonra başını yavaş yavaş salladı.
"henüz değil. henüz değil. yapacağım bir şey var.
biliyorum içinden hor görüyorsun benim beynimi-
kamışımın bir uzantısından ibaret
ve taşaklarım kadar işe yaramaz sanıyorsun ou.
söyleyeyim sana, bella, şimdi bu beyin
güçlü bir olay yakaladı diğer herifler şans diyor buna
çünkü yakalayamıyor onlar bunu. şimdi görüyorum ki
tanrı, kader, alınyazısı, tıpkı talih ve
şans gibi
ciddi bir isim yazan etiketlerin altında
cehaleti yücelten lakırdılar.
kalk kadın ve benimle birlikte oyuna katıl!"
masadakiler başlarını çevirip uzun uzun baktılar
biz yaklaşırken.

aynı dertten muzdarip #71

sol tarafımdaki ağrı, hoş geldin.

benim aklım köşeli #114

hayatı ıskaladığım bir anda içimde bir his beliriyor. bu his birdenbire belirmekle de kalmıyor aslında, o kadar anlık bir parıltı değil, peşinden koştuğum his bu. anlıyorum. bu his bir anda belirmiyor, daha çok günüme doğuyor. apansızca bana, bu hayata geliyor. gözlerini dünyaya açıp ilk defa ağlıyor. çığlık çığlığa ama sessiz sedasız ağlıyor, muhtemelen korkuyor. bir sarılıp kokluyorum, sarıp sarmalıyorum, göbek bağını kesiyorum, canımız acıyor. yaralarımızı sarıyorum ve ona sakin huzurlu bir yatak veriyorum. acımız diniyor. yanına uzanıyorum. artık ağlamıyor, belki de hayata geldiği bu dünyayı artık hissediyor. alışıyor. o uyuyor, ben uyumuyorum.

kafamın aynı olduğu adamlar #76

zincir boynum sıktı hayli zamandır, açılın kapılar şaha gidelim!

aynı dertten muzdarip #70

fakat iyi direndik.

yol çizgileri #55

yolda çizgiler var.
yolda güneşle birlikte rüzgar da var.
rüzgar esiyor, rüzgar çizgili.
güneş ısıtıyor, sıcaklığı çizgili.
güneş gölge getiriyor, gölge de çizgili.
yolda arabalar var, arabalar da çizgili.
yolda yürüyen insanlar var, aslında yolda çizgiden çok insan var.
ama insanlar da çizgili.

kafamın aynı olduğu adamlar #75

o halde kendi doğasıyla uyumlu olan ve başka hiçbir yolla elde edilemeyen yaşam mutludur: öncelikle zihnimiz sağlıklı olmalı ve kendi sağlığını kalıcı bir şekilde elde etmiş olmalı, sonra cesur ve dinç olmalı, dahası en güzel şekilde sabreden, farklı dönemlere ayak uyduran, kendi bedenine ve onu ilgilendiren her şeye dikkat eden ama bunun için dertlenmeyen, yaşamı meydana getiren hiçbir şeye ilgisiz kalmayan ama hayranlık da duymayan, talihin armağanlarından faydalanıp onların kölesi olmayan bir karakterde olmalı. buna ekleme yapmasam da, bizi rahatsız eden ve korkutan unsurlardan uzaklaştığımızda daimi dinginliğe ve özgürlüğe ulaşacağımızı anlarsın, zira hazlar ve korkular kovulduğunda, değersiz, kırılgan şeyler ve rezilce davranışların verdiği zararların yerini sarsılmaz, doğru ve büyük bir sevinç alır, böylece ruhun huzuru, uyumu ve azameti uysallıkla buluşur, zira her vahşilik güçsüzlükten doğar.

algı böyle bir şey evet #117

sybille bedford bir yerlerde şöyle yazmıştı: insan gençken kendini bir bütüne, insanlığın temel ilkelerine bağlı hissetmez, insan gençken bir sürü şey dener çünkü hayat bir genel prova gibi algılanır, perde gerçekten açıldığında değiştirilebilecek bir prova gibi. ama gün gelir perdenin her daim açık olduğu kafasına dank eder. sahnelenen, oyunun kendisidir.

kafamın aynı olduğu adamlar #74

sazlar, uğultuları geliyor.
kuşlar, mırıltıları geliyor.

kapı açık ve bakış az.
ve bir mesaj gitmiş ovanın yönsüzlüğüne.
bir sığır çamların altında
edebiyet çitlerde.
her yaprağın dibinde sallanmakta bir kuruntu.
yok bir söz;
yok bir isim.
aşağısı, renksizlik yolu.
yukarısı, uyum güneşi.

algı böyle bir şey evet #116

bir rüyanın içindeyim, bileklerim sade bir suda
yılları var şarapların, sallanırken şu sofrada
kadehin ağzında bir ay, yarısı bulutlarla firar

yukarıyı hayal ettim, bir aşk acısı koynumda
bir sevgilim vardı, kolları şimdi kimin boynunda?

düşmüş delinin yıldızı
yüzüyor ayağımın ucunda
rüyamın en garip yerindeyim
düşmüş aşkların en haksızı
yanıyor kalbimin ucunda
ve ben hâlâ onun elindeyim

bir şarkının içindeyim, bileklerim sade bir suda
susları var dudakların, ağlıyorken şu sofrada
kadehin ağzında bir ay, yarısı bulutlarla firar

yukarıyı hayal ettim, bir aşk acısı koynumda
bir sevgilim vardı, kolları şimdi kimin boynunda?

düşmüş delinin yıldızı
yüzüyor ayağımın ucunda
rüyamın en garip yerindeyim
düşmüş aşkların en haksızı
yanıyor kalbimin ucunda
ve ben hâlâ onun elindeyim

yol çizgileri #54

humata, hūxta, huvaršta.

rüzgar, gökyüzü, sonsuzluk, güneş ve bir de sevgi her yolu güzelleştiriyor. bir an için üzerinden -veya içinden- geçtiğin yolda o bir an içerisinde koskoca bir hayat oluşuyor, kayboluyor, oluşuyor, kayboluyor..

sen yolda giderken kenarda bir yerde kuşun biri su içmek için ürkekçe bir su birikintisine yaklaşıyor mesela. rüzgar esiyor. önce sağına soluna bakıyor, güvenmiyor. tedirgin. kaygıyla içilen bir yudum suyun az ilerisindeki tırtılın ise dünya umrunda değilmiş gibi çimenden çimene öyle umarsız bir yürüyüşü var. gören "bu ne rahatlık?" der. ama işte evi yok, döneceği bir yer yok, bekleyeni de yok zaten sırf durmamak için sadece yürüyor ama ona sorarsan hayat öyle gelişmiyor. hayat durmuyor, oluyor. gökyüzü berrak. tırtıl yanılıyor. bunları gören az ötedeki bir ağacın dalları birbirine çarpıyor. hava hışırdıyor. az kaldı bahara der gibi son bir kuru gürültü peşindeler belki de kim bilir? ağaç, kendi kendine, baksana ne güzel işte kuş uçuyor, bak bak görüyor musun tırtıl umarsızca yürüyor ama ben hep burada böylece duruyorum diyip iç geçiriyor. hava hışırdıyor. fikrini kimse sormamış ki zaten öylece bir ağaç olmuş, orada öylece duruyor. anlatıyor. sessizce, fısıldarcasına konuşuyor. sonsuzluğu basitçe anlatmaya çalışıyor.

kuş, ağacı duyunca su içmeyi bırakıyor. tedirginliği geçiyor. kafasını kaldırıp "ne kadar güzel bir ağaçsın!" diyor dudağının kenarındaki su damlasıyla. kuş "ben hep burada mıydım, sen hep burada mıydın?" diye sorunca ağaç "buradayız evet" diyip ekliyor; burada yaşıyoruz. birbirine çarpan dallar duruyor. bir an sessizlik oluyor, herkes düşünüyor ama tırtıl hala yürüyor. bu ne şimdi? diyen anlamsız sallanmalar arasında kuru gürültücü dallar tam da senin yoldan geçtiğin o an tüm bunları birbirine soruyor; "tüm bunlar gerçek mi?". tırtıl olan biteni duyup görüyor, yüzünde tebessümle yürüyor. umursamıyor. çimenden çimene umarsızca yürüyor.

kuş ağaçla konuşuyor, yol suyla bölünüyor, ağaç tırtılı çağırıyor, çimen kuşa bakıyor. yolda güzel şeyler oluyor.

geçtiğin yoldaki bir saniyede hayat oluşuyor, kayboluyor, oluşuyor, kayboluyor ve tekrar oluşuyor. yollar kendi güzelliğini kendi içerisinde zaten var ediyor. sorman gereken soru şu; "tüm bunlar gerçek mi?".

benim aklım köşeli #113

günaydınlar;
günaydın.
günaydııan.
günaydııınn.
güünaaaydııan.
günaydın🌻

benim aklım köşeli #112

bazı şeyler bazı şeylerle yanyana olmalı. yalnızlık yakışmıyor.

terapik dialoglar #74

-merhaba. gerçek hayata hoş geldiniz, buyrun. bu masamız müsait.
-merhaba. menü alabilir miyiz ya çok pardon?
-qr kod var efendim buradan bakabilirsiniz.
-aa peki tamam teşekkürler, bir bakalım.

her yerde bir kırmızı var. #55

değişiyorum. yeni birine dönüşüyorum, bunu hissediyorum. bunu, kendimden uzağa gitmeden yapıyorum. o çağlardayım.

dinliyorum. yeni birini görüyorum, onu hissediyorum. bunu, ondan uzağa gitmeden yapıyorum. o anlardayım.

algı böyle bir şey evet #115

hayatı bu gördüğümüz olan bitenden sınırlı zannetmek hatadır.

hayat, henüz yaşanmamış olandır.

arada olur öyle #148

hayattayım. yaşıyorum!

her yerde bir kırmızı var. #54

uyumayı başaramıyorum. gözkapaklarımın arasında uykumu kaçıran bir kadın var. eğer yapabilseydim ona gitmesini söylerdim; ama boğazımda konuşmamı engelleyen bir kadın var.

aynı dertten muzdarip #69

ceketlerimizi giyip ayaza çıktık, hava kararmıştı bile ya da bir fırtına yaklaşıyordu. pizzacının önünde durmuş vedalaşırken hava iyiden iyiye kapandı. ne kadar çok lamba yakarsanız yakın, masaya, cam kenarlarına ne kadar çok mum koyarsanız koyun, alışveriş merkezleriyle dükkanların kapılarında, noel partisi verilen villaların girişlerinde ne kadar meşale yakarsanız yakın yine de binaların içine sızan, yayılan türden bir karanlık, bastıran, işgal eden bir karanlık vardı. yukarıdan, gökyüzünden gelen bir karanlık değildi bu, aşağıdan, çürümüş halde karanlıkta tek başına yatanların durduğu soğuk topraktan geliyordu, buz kesmiş, titreyen ağaçların donmuş dallarından gürül gürül akan bir karanlık, bıçaklarla dolu bir karanlık, bedeni ve ruhu yaralayan bir karanlık, ardında görünür yaralar yerine kanın, akkanın ve düşüncelerin akışını engelleyen boğum boğum yara izi ve düğümler bırakan bir karanlık, tekliyor, duruyor ve çözülmez, sıkı bir kördüğüme dönüyordu.

terapik dialoglar #73

herzog: ağır makineleri kullanan insanlar kimler ve onları antarktika'ya getiren şey neydi?

pashov: bu uzun bir hikaye. zihnin pek çok farklı bölgesini ve birçok fikir dünyasını keşfettim ve bunu yapmaya okuma yazma dahi bilmeden başladım. büyükannem bana odysseia ve ilyada'yı okuyordu, ben de bunu başarmanın yolunu bile bilmeden hayalimde yolculuğuma başladım ama aklım ve ruhum buna hazırdı. zaten odysseus'la, argonaut'larla, o garip ve muhteşem diyarlara seyahat ediyordum ve bu, dünyanın büyüsü ve dünyaya aşık olmam, hep aklımda kaldı. ve o çok güçlüydü ve tüm bu zaman boyunca benimle birlikteydi.

herzog: peki nasıl oluyor da burada, dünyanın öbür ucunda birbirimizle karşılaşıyoruz?

pashov: bence birbirimizi bulmak için mantıklı bir yer çünkü burası haritanın kenarından atlamak isteyen insanlar için neredeyse doğal bir seçilim işlevi görüyor ve hepimiz burada haritanın tüm çizgilerinin birleştiği yerde buluşuyoruz. güney kutbu'nun güneyinde hiçbir nokta bulunmuyor. ve burada tam zamanlı seyahat eden ve yarı zamanlı çalışan nüfusun oldukça büyük bir kısmının bulunduğunu düşünüyorum. yani evet, buradaki insanlar profesyonel hayalperestler. her zaman rüya görürler ve bence büyük kozmik rüyalar onlar aracılığıyla meyve verir. çünkü evren bizim rüyalarımız aracılığıyla rüya görür. bence rüya görmek, gerçekliğin kendisini öne çıkarmasının birçok farklı yolundan biridir.

her yerde bir kırmızı var. #53

uykudan daha sessiz bir şey var
bu mahrem odanın içinde!
göğsünde ince bir dal taşıyor-
adını söylemiyor kimseye.

kimi dokunuyor ona, kimi öpüyor-
kimi ovalıyor hareketsiz elini-
sahip olduğu basit çekimi
aklım almıyor!

arada olur öyle #147

gündüzüm seninle
gecem seninle
beyhude geçti bu ömrüm
bu ömrüm derdinle

..

sevgilim saçların
zannetme solmaz
dünyada sevenler
bahtiyar olmaz

...

kafamın aynı olduğu adamlar #73

sizin alınız al inandım

sizin morunuz mor inandım

tanrınız büyük amenna

şiiriniz adamakıllı şiir

dumanı da caba

bütün ağaçlarla uyuşmuşum

kalabalık ha olmuş ha olmamış

sokaklarda yitirmiş cebimde bulmuşum

ama sokaklar şöyleymiş

ağaçlar böyleymiş

ama sizin adınız ne

benim dengemi bozmayınız

aşkım da değişebilir gerçeklerim de

pırıl pırıl dalgalı bir denize karşı

yan gelmişim diz boyu sulara

hepinize iyi niyetle gülümsüyorum

hiçbirinizle dövüşemem

benim bir gizli bildiğim var

sizin alınız al inandım

morunuz mor inandım

ben tam kendime göre

ben tam dünyaya göre

ama sizin adınız ne

benim dengemi bozmayınız

benim aklım köşeli #111

bu blogtaki karakterlerin ve olayların gerçek kişiler ve kurumlarla ilgisi yoktur. tamamen kurmacadır.

her yerde bir kırmızı var. #52

bu hayatı bu şekilde kabul ediyorsun işte. bu hayat, kendini kırıldığın ve yalnız hissettiğin o anda olanca kırmızılığıyla kendini var ediyor, o kırmızılık gelip gözlerine doluyor. orada yaşanıyor.

bunlar yaşanıyor.

algı böyle bir şey evet #114

özlemek, hayatın devamını sağlıyor. özlemek, iki insanı aynı zamanda var ediyor.

algı böyle bir şey evet #113

neden bana baktığını anladım. neden kendini burada bende sorduğunu anladım. neden kendini bulamadığını da anladım. anladım.

peşinden koştuğun hayatla senin aranda açılan mesafe çok fazla. inatla peşinden koşmanı ve yaratma isteğini anlıyorum, ama sanırım bu koşuşturma zaman alacak. buna üzülüyorum, gerçekten. günlük yaşantılarla hayata devam edeceksin, pek de keyifli olacak bu halbuki. bu arada tabi günlük yaşantıların başka birinin hayaline dahi sığmayacak şeyler, oluyor denk geliyor. hayat nerede olduğuna göre değişiyor. ama biliyorsun bunlar gelip geçiyor. insan yine kendi kendiyle kalıyor.

mesela pq geliyor karşına ve anlatıyor. ne güzel konuşuyor. ne kadar emin olan bitenden. böyle böyle oldu diyor. yaşandı bunlar diyor. ne kadar güzel diyorsun, tekrar bakıyorsun. orada öyle karşında duruyor. bir insan nasıl bu kadar güzel olabilir diyorsun. ne güzel şeyler, ne güzel anlar beliriyor o anlattıkça. başkaları var henüz sen yoksun ama harfler değişiyor, burnuna illegal kokular geliyor, kadehler yenileniyor. belki de bitmesin o hep anlatsın diye oluyor. insanlar değişiyor, masadan masaya sataşmalar ve ilgiler başlıyor. insanlar konuşuyor. harfler değişiyor, saat ilerliyor ama gerçek asla değişmiyor.

bir algı gözlemcisi olarak bunu sana söylemek senin için yapabileceğim en doğru şey sanırım; bu, istemekle ilgili değil, yaşamakla ilgili. olmakla ilgili. anlamak ve algılamakla ilgili. olmaya devam et.

tüm bu yazdıklarımı da zaten bir tek ben anlarım, ee ne de olsa algı böyle bir şey.

terapik dialoglar #72

bir tren boşaldı sonra
meydanlara kuşlar indi
seni beklerken her şey sana benzedi
sonra bir ağaç indi
ağaç, sana benzedi

bir şarkı yanaştı iskeleye
kelimeler sana benzedi
sonra bir yağmur indi
sonra ebem kuşakları
sonra sen geldin, sen geldin
bütün sokaklara

öyle bir rüya öyle
öyle bir rüya öyle
..

geleceğe not #33

-dur dur çekme... (evin genç erkeği)

-hakkınızı helal edin. (baba)

-hakkınızı helal edin. bir sürü insanın bende hakkı vardır. bu telefonu bulursanız, mustafagil'e ikibin beşyüz borcum var, bir sürü insana yardım edin n'olur, tanıdığım biri.. telefon elinize geçerse kimsenin hakkını koymayın bende. yardım parası var bende mırıg ahmet'in çocuklarının. onu ödeyin. (anne)

geleceğe not #32

-peki siz, eeh. siz, yakınlarınız, yakın çevrenizde yakınlarınızdan hayatını kaybedenler var mı bu depremde, maraş'ta?

- ee yani çok. ee şöyle, kayınbabam ikinci gün, pardon yani üçüncü gün göçükten çıkarıldı. rahmetli oldu. hanımın anneannesi hala göçük altında. işte bizim hanımın dayısı, yine yengesi, ee iki tane çocukları, onlar göçük altındalar hatta bugün rümeyss(arkasındaki kadın sustuyor) ee bir kızımız işte göçük altından çıktı, o da kedisine sarılmış vaziyette çıktı. ama kedi canlıydı. yani kediye sevindik. kediye sevindik. kedi güzel zaten.

kafamın aynı olduğu adamlar #72

...
ayrıldıkça yollar, yollar

her gece dualarım
bitmedi rüyalarım
mutlu sonla

ağlama, ben ağlarım
can bulur mu toprağım, göz yaşında?

ağlama, ben ağlarım
sen benim diğer yarım, artık anla!
...

terapik dialoglar #71

-...
su gibi dupduru bir can olduğunu
erken büyüdüğün için yorulduğunu
denizlerin mavi meleği olduğunu
bir nefeste çektim dostluğunu

-...
uyandırmadan

geleceğe not #31

nereden geldim? nereye gidiyorum?
yıllardır arıyorum, o ilk hareketi bulamıyorum.
aramaya devam et olmaz mı?

benim aklım köşeli #110

rüya alemi gece olsa da uyusam diye bekliyor muhtemelen.
bu kadar yoğun rüyalar gördüğüm başka dönemler de oldu geçmişte, hepsini hatırlıyorum.

eskiden korkardım ama artık korkmuyorum.

arada olur öyle #146

yollar, yollar..

geleceğe not #30

bugün anneler ve babalar mezar başında, çocuklarının yanında.
bugün çocuklar mezar başında, anne ve babalarının yanında.
bugün hala daha bir mezarı olmayan kayıplar var, yoklar, onları arayanlar gökyüzüne bakıyor.
bugün mezarının başına emzik bırakılmış, hayatı yaşayamayan bebekler var.
bugün mezarının başına oyuncak bırakılmış, hayalleri birkaç yılda takılıp kalmış çocuklar var.
bugün acı var.

bu acıyı herhangi bir yere koyamıyorum.
bu acı diğerleri gibi değil.
unutmak mümkün değil.

geleceğe not #29

"sadece ikimizin uyandığı saaatlerde duruyor zaman"

bazen tarifi olmayan şeyler birden bire oluyor. anlamıyorsun. üzülüyorsun da. bir şekilde ayakta ve kendinde kalıp devam etmen gerekiyor. çok zor biliyorum ama alıştık buna ne de olsa. sırf bu alışma hali bile başlıbaşına yıkıntı ama demek ki bu dünyaya buna geldik. sen ve ben.

böyle içimize saklaya saklaya nelerden nerelerden geçtik bilmiyorum.
ama hepsi kendi keskin ağırlığıyla geldi, beklemediğimiz zamanların tadı başka oluyor. yaşanıyor. belki de hiçbir şey aynısı gibi olmayacak, hayal kurmayı da bırakalım mı dersin?

kaldık yine başbaşa.